หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1809

เลอศิลป์ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาดื่มชาและจ้องมองโทรศัพท์ขณะที่จัดการกับงาน

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อได้รู้ว่าของขวัญพวกนั้นเป็นของพวกเขา อชิกับเบนนี่ก็มองหน้ากัน จากนั้น ก็เบนสายตาไปมองรษิกาอย่างพร้อมเพรียงกัน

พวกเขาตามไม่ทันสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า คุณย่าเย็นชากับเรามากเลยก่อนหน้านี้ คุณย่าเคยบอกด้วยว่าเราไม่ใช่ลูกของพ่อ แต่ตอนนี้กลับเอาเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้เรางั้นเหรอ?

ไอรดาเองก็สงสัยไม่แพ้กัน เธอเดินเข้ามาหาแล้วถามว่า “คุณย่าคะ คุณย่าซื้อของขวัญมาให้แค่อชิกับเบนนี่เหรอคะ? คุณย่าไม่ได้ซื้ออะไรมาให้หนูเลยเหรอ?”

ศศิตารู้สึกอึดอัดอย่างมากเมื่อเธอพยายามหาคำตอบให้ไอรดา เธอยิ้มให้เด็กน้อยและอธิบายอย่างรีบร้อนว่า “ย่าจะซื้ออะไรให้หนูวันหลังนะ ไม่เป็นไรใช่ไหม? วันนี้ย่าไปร้านเสื้อผ้าเด็กผู้ชายมาน่ะ”

ไอรดาพยักหน้า เธอถามขึ้นมาว่า “คุณย่า งั้นคุณย่าก็ยินดีจะยอมรับอชิกับเบนนี่แล้วใช่ไหม? คุณย่ารู้ไหมว่าพวกเขาดูเหมือนพ่อมากๆ เลย?”

ในความเป็นจริง คำพูดของเด็กๆ นั้นเป็นสิ่งที่ไร้เดียงสามากที่สุด แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นความจริงที่สุดด้วย

ศศิตาไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริง ตอนนี้ไอรดาออกปากย้ำกับเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองดูอชิกับเบนนี่ใกล้ๆ

อันที่จริง พวกเขาก็หน้าเหมือนเลอศิลป์มาก โดยเฉพาะดวงตาของพวกเขา ดูเหมือนเลอศิลป์ตอนเด็กๆ ไม่มีผิดเลย

ศศิตาขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มแล้วกวักมือเรียกเด็กชายทั้งสอง “อชิ เบนนี่ มาลองเสื้อผ้าพวกนี้ดูว่าพอดีไหมสิจ๊ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็ชายทั้งสองก็ส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน “ไม่จำเป็นหรอกครับ แม่จะซื้อให้เราเอง ขอบคุณครับ!”

การปฏิเสธตรงๆ นั้นไม่ใช่เรื่องที่เตรียมใจมาเลย

น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาศศิตา

ไม่ว่าอย่างไร เธอก็พยายามยิ้มเข้าไว้ “ใช่ แม่ของพวกหนูดูแลพวกหนูมาดีมาก ย่าเป็นคนที่ไม่เหมาะจะเป็นย่าพวกหนูเลย ย่าผิดเอง”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจอ่อนเมื่อได้ยินสิ่งที่ศศิตาพูด

เธอหันไปมองหน้าลูกชายทั้งสองแล้วพยักหน้าอนุญาต “ไปสิ ไปลองเสื้อผ้าใหม่ที่คุณย่าซื้อมาให้ จำไว้ว่าต้องขอบคุณคุณย่าด้วยนะ!”

ตอนแรกเด็กชายทั้งสองคนอึ้งไป แต่ก็ค่อยๆ ตอบตกลงด้วยความดีใจ