หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1810

“เลอศิลป์ รษิกา แม่จะกลับบ้านไปก่อนนะ วันหลังแม่จะมาหาเด็กๆ ใหม่”

ขณะที่เลอศิลป์กำลังทำงานและรษิกาอยู่ในห้องน้ำ ศศิตาก็ขึ้นไปชั้นบนแล้วเรียกหาพวกเขา

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับหลังจากผ่านไปพักหนึ่ง

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าศศิตา ใช่ ฉันสมควรได้รับแล้ว

รษิกาประหลาดใจมาก เธอเพิ่งอาบน้ำให้ไอรดาเสร็จก่อนจะรีบวิ่งออกมาที่ลานหน้าบ้านขณะที่เช็ดมือไปด้วย

“คุณนายศศิตาคะ มันดึกแล้ว ขับรถช้าๆ นะคะ คราวหน้าถ้ามาอีก ก็พาอชิกับเบนนี่ออกไปเล่นข้างนอกได้ค่ะ” ดวงตาของรษิกาสะท้อนถึงความจริงใจ มันเห็นได้ชัดว่าคำพูดของเธอไม่ใช่สิ่งที่พูดออกมาแค่พอเป็นพิธีเท่านั้น

ศศิตาอึ้งไปพักหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าแล้วตอบพลางยิ้ม “แน่นอน เอาไว้ฉันจะมาใหม่นะ”

หลังจากส่งศศิตากลับไปแล้ว รษิกาก็กลับขึ้นไปชั้นสองแล้วหยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนมาให้อชิและเบนนี่

ในตอนนั้นเอง เลอศิลป์ก็เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วเอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากรษิกา “ที่รัก คุณพยายามมากเกินไปแล้วนะ!”

“ฉันแค่ช่วยไอวี่อาบน้ำเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากหรอก พอไอวี่โตขึ้นก็จะไม่ยอมให้ฉันช่วยแล้วนะ ฉันเหลือโอกาสไม่มากเลย!”

“ไม่ ผมพูดถึงแม่ ขอบคุณที่คุณปฏิบัติกับแม่อย่างสุภาพนะ”

สายตาที่ลึกซึ้งของเลอศิลป์ดูเหมือนกับท้องฟ้าในยามค่ำคืน ทำให้รษิกาสนอกสนใจในตัวเขา

“พูดตามตรงนะคะ ฉันยังให้อภัยแม่คุณไม่ได้เลย แต่ฉันแค่ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกๆ เพราะแม่คุณก็ดีกับพวกเขามาก แต่อาจจะมีโอกาส บางทีแม่ของคุณอาจจะเป็นคุณย่าที่น่าทึ่งในอนาคตก็ได้!”

รษิกาพูดในสิ่งที่เธอคิดออกมาดังๆ ได้ในที่สุด

เลอศิลป์โอบเอวเธอไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขากอดเธอไว้แน่น

“พ่อ แม่ แอบกอดกันอีกแล้วสินะ หนูก็อยากกอดด้วย! หนูอยากกอดด้วยค่ะ!” เสียงเล็กๆ ของไอรดาดังก้องมา แล้วเธอก็เบียดตัวเข้ามาระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคน

ในขณะเดียวกัน ศศิตาเพิ่งกลับมาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์หลังใหญ่