หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1814

“โอเค ฉันจะรับไว้ก็ได้ ฉันพูดอะไรได้อีกล่ะ? เพื่อนฉันรวยมากเลยนี่นา” หลังจากเมธินีตั้งสติได้ เธอก็ไม่ลังเลที่จะรับข้อเสนอนั้น

รษิกาพอใจมากกับผลลัพธ์ นี่คือสิ่งที่เพื่อนสนิทจะเป็น พวกเขามักจะเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเสมอ การเหนียมอายหรือลังเลนั้นทำให้ทั้งสองฝ่ายห่างเหินกันไป

แน่นอนว่า รษิกามีแผนอื่นอยู่แล้ว

เธอเยาะแล้วล้อเลียนว่า “เดี๋ยวก่อนๆ เธอจะต้องทำตามเงื่อนไขของฉันเพื่อให้ได้บ้านหลังนั้นมาด้วย!”

เมธินีกลอกตา “ฉันว่าแล้ว! มันจะต้องมีเงื่อนไขในการรับแน่นอน เธอต้องการให้ฉันทำอะไรล่ะ?”

ชายหนุ่มทั้งสองสงสัยเรื่องเงื่อนไขที่จะได้รับบ้านเป็นของขวัญ

“มันไม่ยากเลย เธอจะต้องเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนต่อไป แบบนั้นดีไหม? เธอทำงานในตำแหน่งนั้นได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?” รษิกามองหน้าเพื่อนรักแล้วถามพลางยิ้ม

เป็นอีกครั้งที่เมธินีพูดไม่ออก

นี่มันเป็นการเลื่อนขั้นหรือเปล่า? เป็นการเลื่อนแบบข้ามขั้นเลยใช่ไหม?

หญิงสาวทำงานอยู่ในโรงพยาบาลภายใต้สถาบันวิจัยของรษิกาซึ่งมีพร้อมทั้งเงินเดือนที่สูงและสวัสดิการอย่างดี แม้งานจะหนักมาก แต่เธอก็มีความสุขดีกับงานของเธอ

แต่เธอไม่คิดเลยว่าวันหนึ่ง รษิกาจะไว้ใจเธอเสียจนมอบหน้าที่อันแสนสำคัญนี้ให้ ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั้นว่างอยู่นานแล้ว

ในตอนนี้ เธอรู้สึกท่วมท้นเป็นอย่างมาก นี่ไม่ได้หมายความว่าเป็นการเลื่อนตำแหน่งแต่เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นการเพิ่มหน้าที่ความรับผิดชอบอีกด้วย

“เธอกลัวที่จะต้องรับงานนี้เหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอลังเล รษิกาก็ถามยั่วเมธินี

เมื่อเด็กทั้งสามได้ยินว่าเมธินีได้รับข้อเสนอสำหรับงานนั้น พวกเขาก็ยุให้เธอรับตำแหน่ง “ป้าเมธินี รับเถอะนะ!”

ไอรดาถามอย่างไร้เดียงสา “ผู้อำนวยการนี่มีอำนาจมากกว่าครูใหญ่ที่โรงเรียนหรือเปล่าคะ?”

เลอศิลป์กับจักรภพมองหน้ากัน พวกเขาไม่คิดเลยว่ารษิกาจะเชื่อใจให้เมธินีรับตำแหน่งสำคัญเช่นนั้น

อย่างไรเสียง โรงพยาบาลนี้ก็เป็นโรงพยาบาลสำคัญของสถาบันวิจัยและยังมีความรับผิดชอบต่อสังคมอยู่มาก

“ช่วงพยุงเธอไว้หน่อยนะ ฉันยังต้องไปอุ้มไอวี่ด้วย ดูเธอทีนะ เธอจะพยายามลืมตาขึ้นมาตลอดแหละ!” หลังจากส่งเมธินีให้กับจักรภพแล้ว รษิกาก็รีบมาอุ้มไอรดาเอาไว้ทันที

เมื่อเด็กหญิงได้กลิ่นแม่ของเธอ เด็กน้อยก็ฟุบหน้าลงบนไหล่ของแม่ จากนั้นก็ผล็อยหลับไปภายในไม่กี่วินาที

จักรภพพยุงเมธินีไว้อย่างระมัดระวัง เขาจับแขนเธอเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณเมธินี คุณโอเคไหม? ผมจะพาคุณกลับบ้านนะ!”

หญิงสาวยังคงมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง เมื่อเธอมองรษิกาแล้วเห็นว่าเพื่อนขยับตาให้ เธอก็รู้ว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว

เมธินีดูเหมือนจะเข้าใจเจตนาของเพื่อน ใจเธอเริ่มเต้นรัว

เลอศิลป์อุ้มอชิกับเบนนี่ไว้ทั้งสองมือแล้วรีบเดินออกไปหลังจากให้สัญญาณกับรษิกาแล้ว

รถของพวกเขามาถึง พวกเขาจึงรีบพาเด็กๆ ขึ้นรถแล้วขับออกไป

ในตอนที่จักรภพพยุงเมธินีอยู่ที่หน้าประตู เพื่อนของพวกเขาก็ลับตาไปแล้ว