หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1817

ไม่นานหลังจากนั้น จักรภพก็มาถึงร้านกาแฟอย่างรีบร้อน

รษิกาไม่มีเวลาจะบ่นเรื่องพฤติกรรมของเขาเมื่อคืนนี้ และเธอก็พูดออกไปอย่างตรงประเด็น “คุณขึ้นราคาเหรอ?”

เขาส่ายหน้าในทันที บ้าแล้ว ฉันโอนถ่ายบริษัทนี้ไปให้ฝนทิพย์ งั้นราคาที่พุ่งขึ้นสูงนี้ก็จะต้องเกี่ยวข้องกับเธอแน่

เลอศิลป์จ้องมองเขาอย่างเย็นชา เป็นเชิงบอกให้เขารีบค้นหาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

จักรภพพยักหน้าแล้วสัญญาว่า “ผมจะจัดการเรื่องนี้ทันที คุณรษิกา คุณไม่ต้องจ่ายค่าวัตถุดิบในครั้งนี้นะครับ ผมจะแก้ปัญหาให้เอง”

จากนั้น เขาก็กลับไปที่บ้านคชาเรศด้วยความโมโห

เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน เขาก็เห็นฝนทิพย์กำลังแต่งหน้าและเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

จักรภพถามอย่างเย็นชา “เธอขึ้นราคาสมุนไพรเหรอ? เลอศิลป์มอบธุรกิจนี้ให้เราเพราะเขาต้องการให้กำไรคงที่และป้องกันไม่ให้คนอื่นมาโลภอยากได้มัน! ทำไมเธอถึงขึ้นราคา? พี่ต้องการคำอธิบายที่มีเหตุผล!”

สีหน้าของฝนทิพย์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปขณะที่เธอเหลือบมองพี่ชายด้วยหางตา “ธุรกิจก็คือธุรกิจนะ พี่จักรภพ เราแค่เป็นคนกลางเท่านั้น ฉันทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าพวกชาวไร่ต้องการจะขึ้นราคาสมุนไพรที่พวกเขาผลิตมา ฉันแค่ส่งต่อราคานั้นไป มันผิดมากนักเหรอ? หรือพี่คิดว่าเราควรจะจัดหาสมุนไพรให้รษิกาโดยที่เราขาดทุนงั้นล่ะ?”

นั่นเป็นข้ออ้างที่เธอคิดมาล่วงหน้าแล้ว อันที่จริง เธอไม่กลัวเลยว่าพี่ชายของเธอจะขุดคุ้ยเรื่องนี้เพื่อหาความจริงจากข้ออ้างของเธอ

เป้าประสงค์ของเธอที่ทำเช่นนี้ทำให้บริษัทเหล่านั้นได้รับเงินมากขึ้น ดังนั้นพวกเขาก็จะจงรักภักดีต่อเธอ

ในฐานะที่เป็นผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรซึ่งทำงานให้กับตระกูลคชาเรศ พวกเขาจะต้องสนใจเธอ เมื่อถึงเวลานั้น ทรัพย์สินต่างๆ ของจักรภพก็จะมีเหลือแค่เพียงชื่อเท่านั้น