หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1826

“คุณรษิกา จารุวิทย์ คุณจะแต่งงานกับผมอีกครั้งหนึ่งได้ไหม? ผมทำผิดต่อคุณตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมคือเหตุผลที่คุณไม่ได้พบเจอกับเรื่องรักโรแมนติกและความสุขในการแต่งงานมาก่อนเลย คุณถูกบังคับให้เติบโตและเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแบบที่ผมไม่ได้ต้องการให้คุณเป็น สำหรับเรื่องเด็กๆ คุณก็ต้องผ่านความเจ็บปวดมามาก สำหรับผม คุณก็ต้องรอมานานหลายต่อหลายปี ผมผิดเองที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ช้าเกินไป บางทีอาจจะมีกำแพงในใจคุณอยู่ชั่วกาล คุณอาจจะสงสัยว่าผมเลือกคุณเพราะเห็นแก่ลูกๆ แต่ผมจะบอกคุณว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเลย มีเหตุผลมากมายเกี่ยวกับคุณที่ผมหลงใหล คุณคือคู่ชีวิตที่เหมาะสมที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมา ผมรักคุณ รษิกา จารุวิทย์ ดังนั้น ได้โปรดแต่งงานกับผมอีกครั้งหนึ่งเถอะ”

คำสารภาพที่ตรงมาจากใจเลอศิลป์ สีหน้าที่เคร่งขรึม และสายตาที่จริงใจทำให้รษิกาใจละลาย

เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่นไปพักหนึ่ง

น้ำตาไหลอาบแก้มเธออย่างควบคุมไม่ได้

เธอคิดว่าเธอจะกลับมาอยู่ข้างเลอศิลป์โดยที่ไม่ต้องประกาศอะไรออกไปอย่างนั้นเลย

แม้ว่าจะมีความเสียใจอยู่ภายในใจเธอ แต่เธอก็บอกตัวเองให้เพิกเฉยไปเสียและดื่มด่ำไปกับความรักที่เลอศิลป์จะมอบให้เธอต่อจากนี้ไป

เธอบอกตัวเองว่ามันเพียงพอแล้ว

แต่คืนแล้วคืนเล่าที่เธอได้นอนหนุนแขนของชายหนุ่ม ได้จ้องมองใบหน้าที่หลับใหลของเขา ทำให้เธอมีความปรารถนาที่มากขึ้น สำหรับงานฉลองอย่างเป็นทางการ

เธอไม่ต้องการจะใช้ชีวิตอย่างงุนงงอีกต่อไป

ตอนนี้ สิ่งที่เธอโหยหามาทั้งชีวิตก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

แม้ว่ามันจะเรียบง่าย แต่แม้ว่าจะไม่มีใครได้เป็นสักขีพยานของภาพนี้ แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ

รษิกายิ้มออกมา เธอเอียงคอแล้วยื่นมือมา ก่อนจะยกนิ้วนางขึ้นมาเล็กน้อย

เลอศิลป์ยิ้มตอบ รษิกาแทบจะเหมือนกับได้เห็นเขาในวัยหนุ่มกับของเล่นชิ้นใหม่ ชายหนุ่มยิ้มกว้างเหมือนกับเขาในตอนนั้น และในเวลาเดียวกัน เธอก็เหมือนได้เห็นความยินดีของเลอศิลป์ในช่วงวัยรุ่นหลังจากแก้ปัญหาโจทย์คณิตศาสตร์ได้ ในเสี้ยววินาทีนั้น เธอจินตนาการไปถึงรอยยิ้มของเลอศิลป์ในวัยผู้ใหญ่ ขณะที่เขาได้บริหารจัดการอาณาจักรธุรกิจ

เลอศิลป์สวมแหวนที่นิ้วนางของรษิกาก่อนที่จะจูบลงบนแหวนวงนั้น