หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1850

ที่ทางเข้าศาลากลาง ความคิดของรษิกาล่องลอยไปสู่อดีตขณะที่เธอถือทะเบียนสมรสไว้ในมือ

เธอเพิ่งแต่งงานกับเลอศิลป์เป็นครั้งแรกภายใต้สถานการณ์ที่เตรียมตัวมาไม่ดีเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์มีเรื่องเร่งด่วนในตอนนั้น เขาขับรถออกไปและมอบหมายให้ครรชิตไปส่งเธอกลับบ้านหลังจากได้ทะเบียนสมรสแล้ว ราวกับว่ามันเป็นเพียงประกาศแจ้งธรรมดาๆ

แต่ตอนนี้ เลอศิลป์แต่งตัวมาเป็นอย่างดีพร้อมกับมีช่อดอกกุหลาบในมือเขา และเขาก็ยิ้มกว้างจนปากแทบฉีก

“อะไรทำให้คุณอยากได้ทะเบียนสมรสก่อนจะทำอย่างอื่น?” เลอศิลป์เดินเข้าไปหาพลางจูบหน้าผากรษิกา

คู่อื่นๆ หลายคู่ที่กำลังรอให้ถึงคิวอยู่ละสายตาไปจากพวกเขาไม่ได้เลย

ผู้ชายคนนี้หล่อจนน่าตกใจ ส่วนผู้หญิงก็สวยจนน่าทึ่งไม่แพ้กัน

“ไปจดทะเบียนกันก่อนเถอะ เพราะเรามีเรื่องอีกมากที่ต้องไปทำ ยังไงคุณก็ขอแต่งงานแล้ว ฉันอยากให้จัดการเรื่องเด็กๆ ให้เร็วที่สุด พอเรากลับไปแล้ว เราต้องโอนบัญชีอชิกับเบนนี่ให้เป็นชื่อคุณ”

รษิกายิ้มขณะที่เธอบอกแผนในใจของเธอให้เขาฟัง เธอจ้องมองแต่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขา ความอ่อนโยนในแววตาเขาคือสิ่งที่เธอไขว่คว้ามาตลอดหลายปี

“คุณล้อเล่นใช่ไหม? ตอนนี้คุณก็เป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยแล้วเหมือนกัน สิทธิ์ในการรับมรดกของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะไม่หนีหายไปจากคุณหรอก” เลอศิลป์ส่งช่อดอกไม้ให้เธอ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดกล้องด้านหน้า

เขาโน้มตัวลงมาเล็กน้อย จากนั้นก็แนบแก้มของเขากับแก้มของรษิกา

“คุณทำอะไรเนี่ย?” รษิกาผงะไป

“ยิ้มสิ! ผมกำลังอัปรูปเราเป็นโพสต์แรกในโซเชียลมีเดียของผมนะ!” เลอศิลป์กล่าว

รษิกามองกล้องและยิ้มอย่างสดใส แววตาเธอเจือไปด้วยความสุขที่บริสุทธิ์

หลังจากถ่ายรูปไปหลายรูป เลอศิลป์ก็เริ่มเขียนคำบรรยายใต้ภาพ

“มันจะเหมาะสมเหรอ? ผู้ติดตามของคุณคือลูกค้ารายสำคัญหรือไม่ก็สมาชิกครอบครัวที่ใกล้ชิด คุณมีภาพที่เข้มงวดในสายตาพวกเขาไม่ใช่เหรอ? นี่เป็นเหตุผลที่คุณไม่อัปรูปอะไรเลยมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่หรอกเหรอ?” รษิกาเตือนอย่างลังเล

เลอศิลป์ส่ายหน้า “คุณคือเหตุผลที่ผมเรียนรู้จะเปลี่ยนแปลง”

จับมือกันจนวันสุดท้ายเหรอ? หรือเขาจะบอกโลกว่าเขารักฉัน?

คำบรรยายเขียนไว้ว่า จากนี้เป็นต้นไป เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้ว