หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1851

รษิกาประหลาดใจที่ได้พบว่ามันเหนื่อยล้ามากแค่ไหนในการถ่ายรูปแต่งงาน

เพื่อที่จะได้ท่วงท่าที่น่าดึงดูดใจ เธอจึงถูกบังคับให้อยู่นิ่งๆ นานถึงเกือบสิบนาทีในแต่ละครั้ง

เมื่อใกล้จะถึงตอนจบ เธอไม่สามารถฝืนยิ้มได้ โชคดีที่ท่าทีร่าเริงของเลอศิลป์ตลอดเวลานั้นทำให้เธอมีกำลังใจขึ้น

เมื่อในที่สุดมันจบลงแล้ว เธอก็ประท้วงอย่างรุนแรงเมื่อเลอศิลป์เอ่ยถึงสถานที่อื่นๆ ไม่กี่แห่งที่คาดว่าพวกเขาจะไปกัน

“คุณเลอศิลป์ คุณรษิกา ด้วยรูปลักษณ์และเครื่องแต่งกายที่คุณสวมใส่ สถานที่ไหนก็สามารถใช้เป็นฉากหลังในการถ่ายภาพงานแต่งงานได้ดีเลย”

ช่างภาพที่เป็นหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะตะลึงกับคู่รักที่งดงามตรงหน้าเธอ พวกเขาเป็นคู่รักที่ดูดีที่สุดที่เธอเคยถ่ายรูปมาอย่างไม่ต้องสงสัย แทบไม่ต้องปรับแต่งภายหลังการถ่ายเลย

เธอเสนอว่าจะแวะมาด้วยระหว่างฮันนีมูน และถ่ายภาพระหว่างการท่องเที่ยวให้ หากรษิกาเหนื่อยกับวันนี้แล้ว

รษิกาตอบตกลงในทันที เลอศิลป์ก็เช่นกัน เขาไม่ได้คัดค้านอะไร

เมื่อกลับถึงบ้าน เด็กๆ ที่ครรชิตพามาส่งที่บ้านก็ได้รู้ว่าพ่อแม่พวกเขาไปถ่ายรูปแต่งงานกันแล้ว จึงเข้ามารายล้อมพ่อแม่และขอดูรูปเหล่านั้น

“แม่ แม่จะต้องเป็นเจ้าสาวที่ใส่ชุดแต่งงานแล้วสวยที่สุดในโลกแน่เลย”

“รูปอยู่ไหนฮะ? พ่อ เราอยากดู!”

“ว้าว! พ่อหล่อมากเลย แต่แม่ดูดีกว่า แม่สวยกว่าดาราหนังซะอีก”

คำชมของเด็กๆ คุ้มค่ากับความเจ็บปวดเหนื่อยล้าที่เจอมาทั้งวันนี้

เลอศิลป์กับรษิกามองหน้ากันและยิ้มอย่างรู้ทัน

เด็กๆ ยังพูดคุยกันต่อไปเมื่อทั้งครอบครัวนั่งลงทานมื้อเย็นด้วยกัน พวกเขาถามว่าเมื่อไรจะจัดงานแต่งงานและจะไปฮันนีมูนที่ไหนดี พวกเขายังถามอีกด้วยว่าจะมีน้องอีกคนหรือเปล่า

คู่รักได้แต่คร่ำครวญถึงความจริงที่ว่าเด็กๆ เติบโตเร็วเกินไป

ทันใดนั้น รถคันหนึ่งก็เข้ามาที่ระเบียง เมื่อพ่อบ้านอนุญาตให้รถเข้ามา พวกเขาจึงคิดว่าเป็นใครบางคนที่พวกเขารู้จัก