หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1855

ศศิตารีบตรงไปที่คฤหาสน์ทันทีที่ฟ้าสาง

เด็กๆ ตื่นแล้วและกำลังรอย่านำของแสนอร่อยมาให้ด้วยความใจจดใจจ่อ

ศศิตาเริ่มต้นด้วยการค้นหาอาหารท้องถิ่นและซื้อมาให้เด็กๆ

อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่พอใจกับการที่มันไม่เป็นต้นตำรับ เธอจึงตัดสินใจทำอาหารเอง

เช้าวันนั้น เธอนำเค้กหอมหมื่นลี้ไปฝากพวกเขา

รษิกาตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าร่างกายเธอรู้สึกสั่นสะท้านราวกับว่าถูกทรมานจากสิ่งที่เธอต้องเผชิญ

เธอถึงกับสงสัยว่าเลอศิลป์กินยาอะไรเข้าไปเพื่อให้ปฏิบัติเรื่องนั้นออกมาอย่างน่ากลัวได้เช่นนั้น

ขณะที่เขาหลับอยู่ เธอก็รีบย่องไปแต่งตัว จากนั้นก็ลงบันไดมาพบกับศศิตา

“แม่ตื่นเช้าจังเลยค่ะ!” เธอทักทาย ซึ่งทำให้ศศิตาตกตะลึงไปพักใหญ่

เมื่อมาถึงชั้นล่าง รษิกาก็เห็นเด็กๆ อยู่ในครัวแล้ว พวกเขากำลังสนุกสนานกับการชิมอาหารอันแสนอร่อย

ศศิตาเดินเข้ามาหา เธอถือเค้กอีกชิ้นที่เตรียมไว้ให้รษิกาโดยเฉพาะ เมื่อตั้งสติได้ เธอก็ยิ้มอย่างสดใสและพูดว่า “มาลองชิมเค้กที่แม่ทำสิ!”

รษิกาพยักหน้า การเปลี่ยนแปลงในคำทักทายนี้ช่างเป็นธรรมชาติมาก

นั่นคือคำทักทายศศิตาของเธอก่อนที่เธอจะมาเป็นคุณนายบ้านนี้

ตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว รษิกาจึงไม่จำเป็นต้องรู้สึกขัดเขินอีกต่อไป

ทันทีที่ศศิตาวางขนมลง ศศิตาก็รีบออกไปที่รถและกลับมาพร้อมกระเป๋าถือใบใหญ่แต่ดูแบนราบ

“นี่แม่ให้เธอนะ รษิกา เป็นของขวัญแต่งงานจากแม่ ข้างในนั้นจะมีบัตรธนาคารแล้วก็โฉนดที่ดิน แม้ว่าในบัตรจะมีเงินไม่มากนัก แต่ก็เป็นเลขนำโชค ส่วนโฉนดที่ดินนั้นเป็นคฤหาสน์ริมชายหาดที่สะดุดตาแม่ ตอนที่แม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเมื่อเร็วๆ นี้ เธอพาลูกๆ ไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันได้ในอนาคต”

รษิกาอึ้งไป เธอคิดว่าการกระทำดังกล่าวเป็นเพียงพิธีการเท่านั้น แต่เธอก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าศศิตาวางแผนเรื่องนี้มาอย่างรอบคอบ

เธอยิ้มอย่างสุภาพและรับของมาอย่างสง่างาม “ขอบคุณค่ะแม่!”

ศศิตายิ้มกว้าง “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณแม่หรอก มันเป็นสิ่งที่แม่ควรทำ บอกแม่แล้วกันนะหากเธอต้องการอะไร”

อันที่จริง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอับอายกับสิ่งที่เธอทำลงไปในอดีตที่ผ่านมา ฉันโง่อะไรอย่างนี้นะ!

เฮ้อ ผู้คนช่างซับซ้อนนัก เมื่อก่อนนี้ คุณศศิตาไม่เคยแสดงความสนใจอะไรกับสิ่งที่ฉันซื้อให้เธอมาก่อนเลย