หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1854

“คุณไม่ใช่คนเดียวที่เจรจาโครงการในคืนนี้นะ ผมเองก็ทำเหมือนกัน ผมเพิ่งอนุมัติข้อเสนอบริษัทอันยอดเยี่ยมไป” เลอศิลป์ประกาศพลางยิ้ม

รษิกาตัวแข็ง เขาไม่ได้ก้าวออกจากบ้านไปไหนเลย เขาไปคุยธุรกิจกับใครมา?

ความสงสัยของเธอเพิ่มขึ้นเมื่อเธอเห็นท่าทีมีลับลมคมในของเขา การลงทุนอะไรที่ทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้?

เลอศิลป์ต้องใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่งกว่าจะตัดสินใจบอกข่าวนี้

“แน่นอนว่าผมลงทุนกับดีไซเนอร์ที่มีความสามารถของเรา! ไอวี่ขอให้ผมก่อตั้งบริษัทให้เธอ เธอต้องการสร้างฐานที่มั่นในตลาดเครื่องแต่งกายเด็ก”

รษิกาอึ้งไป “คุณแน่ใจเหรอ? คุณไม่กลัวขาดทุนหรือไง? ไอวี่มีพรสวรรค์จริงๆ แต่การตัดสินใจแบบนี้อาจจะเร็วเกินไปก็ได้นะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอทำให้คุณขาดทุนมหาศาล? ฉันไม่อยากให้เธอต้องแบกรับความกดดันมากนัก”

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างแน่วแน่

ในที่สุด รษิกาก็ยอมรับกับตัวเองหลังจากคิดทบทวนดูแล้วว่าเธอคิดมากเกินไปจริงๆ

ดูจากความร่ำรวยของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปแล้ว มันคงไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ เลยแม้ว่าไอรดาจะทำให้บริษัทหนึ่งแห่งล้มละลายในแต่ละวันเป็นเวลาสิบปีก็ตาม

“ไม่ต้องห่วงนะ ไอวี่มีเวลาเยอะมากในการลองออกแบบใหม่ๆ ถ้าเธอจัดการไม่ได้ เราก็จ้างดีไซน์เนอร์ท้องถิ่นมาทำงานกับเธอ ความฝันของลูกเราเป็นสิ่งที่สำคัญ”

แม้ว่าเลอศิลป์จะรับการขาดทุนได้ แต่เขาก็มั่นใจในการออกแบบของลูกสาว

“ที่รัก พ่อของลูกๆ ฉัน คุณนี่ตามใจพวกเขามากไปจริงๆ”

เลอศิลป์ผงะไปเล็กน้อยกับฉายาใหม่ของเขา เขารู้สึกว่ามันก็น่าสนใจดี

เขาดึงเธอเข้ามากอดทันที “วันนี้เราแต่งงานกันแล้ว แม่ของลูกผม นั่นแปลว่า…”

แก้มรษิกาแดงก่ำ เธอเงียบไปอย่างผิดปกติ

เลอศิลป์ถือว่าความเงียบของเธอคือการยินยอม เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาไปที่ห้องนอน

การไปจากหัสดินครั้งนี้แตกต่างจากคราวก่อน ฉันเคยหนีไปก่อนหน้านี้ด้วยสภาพที่น่าสมเพช เหมือนเรือแตก