หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1857

หลายปีที่ผ่านมานี้ เมธินีไม่ค่อยพูดถึงครอบครัวของเธอเท่าไร

รษิการู้จักเธอมาหลายปี โดยที่ไม่เคยถามอะไรเพราะเธอมองออกว่าเพื่อนของเธอไม่อยากพูดถึงมัน

สิ่งเดียวที่รษิการู้คือครอบครัวของเมธินีนั้นอาศัยอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ และเมธินีก็ติดต่อกับแม่ของเธอตลอดเวลา

เป็นปกติที่รษิกาจะรู้สึกคุ้นเคยกับแม่ของเมธินีซึ่งมีชื่อว่าเรขา ชัยโยธิน โดยผ่านทางการโทรแบบวิดีโอหลายต่อหลายครั้ง เมธินีนั้นใช้นามสกุลของแม่

“ตอนนี้คุณเรขาอยู่ที่ไหน?” รษิกาถาม “เธอพาแม่ของเธอเข้ามาที่โรงพยาบาลหรือยัง? ฉันจะตรวจดูให้ก่อน แล้วฉันต้องการรายงานที่เธอมีเกี่ยวกับอาการของแม่เธอด้วยนะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งเสียใจ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นผู้สร้างปาฏิหาริย์นะ!”

เมธินีรู้ว่าทักษะการแพทย์ของรษิกานั้นเคยได้แก้ปัญหาที่ไม่มีทางแก้ได้มาแล้ว และยังได้รักษาคนไข้มากมายที่โรงพยาบาลมองว่ารักษาไม่ได้

อีกอย่าง เธอก็เรียนการแพทย์แผนโบราณมา

แต่ครั้งนี้ เมธินีไม่กล้าหวังอะไร จากประสบการณ์ทางการแพทย์ที่ผ่านมา เธอมองออกว่าคราวนี้แม่ของเธอคงสู้ไม่ไหว

หัวใจของแม่เธอค่อยๆ ล้มเหลว จากนั้นอวัยวะต่างๆ จะเสียหายจนกระทั่งเกินเยียวยา

ไม่ใช่แค่เธอจะกลัวว่าจะผิดหวังมากขึ้นหากเธอมีความหวัง แต่เธอยังไม่อยากกดดันรษิกาอีกด้วย

“แม่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลของเราแล้ว รษิกา ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปหา”

หลังจากเช็ดน้ำตาแล้ว เมธินีก็ตั้งสติแล้วพารษิกาไปยังหอผู้ป่วยใน

รษิกาตกใจเมื่อเข้าไปในห้องพักฟื้นและเห็นเรขาผู้ซึ่งกำลังหลับอยู่ “ทำไมแม่เธอผอมขนาดนี้?”

เมื่อเทียบกับการโทรแบบวิดีโอเมื่อสองเดือนที่แล้ว แก้มของเธอดูตอบลงไป และดวงตาของเธอก็ลึก ผิวหนังบนแขนที่เปลือยเปล่าของเธอหย่อนคล้อยลงอย่างน่าเวทนา

“หลังจากโทรแบบวิดีโอครั้งสุดท้ายของเราเมื่อสองเดือนที่แล้ว” เมธินีพูดเสียงติดขัด “แม่ไม่อยากเปิดกล้องอีกต่อไปและยืนกรานที่จะโทรแบบเสียงอย่างเดียว ฉันโง่มากที่ไม่เห็นว่าแม่กำลังปกปิดความรุนแรงของโรคหัวใจที่เพิ่มมากขึ้น ฉันคิดว่าแม่มีอาการคงที่”

รษิกาใจหายเมื่อเห็นว่าเรขาผอมลงไปมากแค่ไหน

ฉันกะว่าจะมาทักทายเธอและถามว่าเธอรู้สึกยังไงบ้าง

เธอหลับลึกมากจนแทบจะโคม่า ฉันอาจไม่มีโอกาสได้ถามเธอ

รษิกาใจเต้นรัว ฉันที่จริงเธอก็เกือบไม่รอดแล้ว