หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1861

รษิกาเดินออกจากห้องผ่าตัดและถอดหน้ากากออก เธอยิ้มให้เมธินีแล้วประกาศว่า “เมธินี เราทำสำเร็จแล้ว!”

เมธินีเหลือบมองมาจากที่ที่เธอนั่งอยู่ ร่างกายของเธอที่สั่นเทิ้มเมื่อครู่นี้กลับแข็งทื่อเมื่อได้ยินรษิกา

จากนั้น ความยินดีก็ฉายชัดบนใบหน้าของหญิงสาว

เธอรีบเข้าไปกอดรษิกาเอาไว้แน่น

“ขอบใจมากนะ รษิกา ขอบใจที่ช่วยชีวิตแม่ฉันไว้ เธอเป็นผู้ช่วยให้รอดของฉันจริงๆ! ฉันไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนเธอยังไง…”

รษิกากอดเมธินีเอาไว้แล้วลูบหลังเธอด้วยมือข้างขวา

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว อาการหัวใจวายของคุณเรขารักษาหายแล้ว เธอจะสบายดีต่อจากวันนี้ไป” รษิกาปลอบ

น้ำตาแห่งความยินดีไหลอาบแก้มเมธินี

เลอศิลป์ที่ยืนอยู่ข้างๆ จ้องมองรษิกาเป็นเชิงเห็นด้วยและยกนิ้วโป้งให้เธอ

ขณะที่รษิกาย้ำเตือนเมธินีให้ดูแลเรขาดีๆ ความเหนื่อยล้าก็เริ่มเข้าครอบงำเธอ

“เอาล่ะ ฉันรู้ ตอนนี้ก็ใกล้จะรุ่งสางแล้ว รีบกลับบ้านไปกับคุณเลอศิลป์เถอะ แล้วนอนพักผ่อนมากๆ นะ ฉันจะดูแลทุกอย่างที่นี่เอง” เมธินีกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เธอใจเย็นลงแล้วในตอนนั้น

รษิกาพยักหน้าแล้วจากไปพร้อมเลอศิลป์

ขณะที่พวกเขาเดินออกจากโรงพยาบาลไป เธอก็ไม่อาจก้าวขาออกมาได้อีกเพราะเธอเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้ว เลอศิลป์ก็โน้มตัวลงมาและอุ้มเธอไปที่รถ

เมื่อขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง รษิกาก็นอนลงแล้วหลับไปในทันที

ด้วยไม่อยากจะรบกวนเธอ เลอศิลป์จึงขับรถออกไปช้าๆ และระมัดระวัง

เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน เขาก็ไม่อยากปลุกเธอ แต่รษิกาก็ตื่นขึ้นมาเองอย่างง่วงงุน