หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1860

ศัลยแพทย์หัวใจทุกคนที่ต้องผ่าตัดเปิดหลังของคนไข้มีความเสี่ยงอย่างยิ่ง

ส่วนการผ่าตัดหลอดเลือดแดงใหญ่ที่ต้องเอาเนื้องอกเล็กๆ ออก ศัลยแพทย์ที่อยู่ที่นั่นต้องคิดก่อนว่าพวกเขามีจิตใจที่เข้มแข็งและทักษะที่จำเป็นสำหรับการผ่าตัดหรือไม่

เมื่อรษิกามาถึงห้องผ่าตัดและบอกแผนให้ทุกคนทราบ ทุกคนก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณหมอรษิกา มันเป็นไปได้จริงๆ เหรอ? เคสแบบนี้เรามักจะแนะนำให้คนไข้ยึดติดกับการรักษาแบบประคับประคองระบบและอวัยวะ”

“จริงด้วย มันยากมาก จะเป็นยังไงถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น? คุณหมอรษิกา นี่คือแม่ของคุณหมอเมธินีนะครับ ความกดดันที่คุณรู้สึกมันต้องหนักหนามาก โปรดพิจารณาดูดีๆ ก่อนเถอะ!”

“มันคงไม่อยากเกินไปหากเราพยายามช่วยสนับสนุน แต่เราควรจะรู้ไว้นะครับว่าในประเทศของเรามีแพทย์ไม่มากนักที่สามารถทำการผ่าตัดดังกล่าวได้”

รษิกาไม่สะทกสะท้ายขณะที่แพทย์เหล่านั้นพูดคุยกัน แววตาที่ร้อนแรงของเธอค่อยๆ นิ่งลงเมื่อเธอพบกับความสงบภายในตัวเอง

จิตใจที่แจ่มใสและสมาธิเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการผ่าตัด

แทนที่จะหักล้างข้อสงสัยของแพทย์ เธอกลับปลอบใจพวกเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวลนะทุกคน อย่าลืมว่าฉันคือหมอรษิกา ซึ่งเชี่ยวชาญด้านการแพทย์โบราณด้วย!”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็แบมือออกมาให้พวกเขาเห็นเข็มก่อนที่จะรีบเก็บกลับไป

ตอนนั้น เธอดูเหมือนผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์

รษิกาไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เธอแค่อยากจะทำให้แพทย์เหล่านั้นเบาใจเพื่อจะเลี่ยงไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดๆ ระหว่างการผ่าตัด

“พาคนไข้เข้าไปในห้องผ่าตัด” เธอกล่าวกับพยาบาล “ทุกคนคะ ถึงเวลาเตรียมการผ่าตัดแล้ว อย่าคิดเรื่องอื่นใด แค่ตั้งสมาธิในการพยายามทำให้ดีที่สุดก็พอ!”

หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากรษิกา ห้องผ่าตัดก็เริ่มพลุกพล่านไปด้วยกิจกรรมต่างๆ ไฟทุกดวงเปิดขึ้น และแพทย์ก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดผ่าตัด

ก่อนจะเข้าไปในห้องผ่าตัด รษิกาเหลือบมองไปยังปลายทางเดินเป็นครั้งสุดท้าย เมธินีไม่ได้ออกมา รษิกาคิดว่าเธอหวาดกลัวที่จะเผชิญกับความจริง

การผ่าตัดเริ่มต้นขึ้น

เวลาผ่านไป ในไม่ช้าก็กินเวลาไปสองชั่วโมงแล้ว

ในที่สุดเมธินีก็รับไม่ไหว เธอออกมาจากห้องทำงานผู้อำนวยการ การกระทำที่ปุบปับของเธอทำให้เลอศิลป์ไม่ทันตั้งตัว แต่เขาก็รีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขามาถึงห้องผ่าตัด เลอศิลป์ก็ยืนขวางเมธินีอยู่

ขณะที่คนอื่นๆ ในห้องผ่าตัดกำลังตื่นตระหนก เธอก็ตั้งสติและรีบวางเครื่องห้ามเลือดให้ตรงตำแหน่ง

ในเวลาเดียวกัน เธอก็หยิบเข้มของเธอขึ้นมา

ยี่สิบนาทีต่อมา แพทย์ก็จ้องมองรษิกาขณะที่อ้าปากค้าง

เธอเพิ่งห้ามเลือดและเอาเนื้องอกออกมาได้ และตอนนี้ก็กำลังซ่อมหลอดเลือดที่เสียหาย

ขณะที่เลือดเริ่มไหลเวียนเข้าสู่หัวใจของเรขา หัวใจเธอก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นและแข็งแรงขึ้นมา

รษิกามีรอยยิ้มขึ้นมาภายใต้หน้ากาก

ตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่แผ่ไปทั่วร่างกายเธอ

หลังจากทำความสะอาดเลือดทั้งหมดแล้ว เธอก็ขอให้แพทย์คนอื่นๆ เย็บปิดคนไข้ให้

การผ่าตัดประสบความสำเร็จ