หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1892

อรอุษางุนงง ฉันไม่เคยเห็นเลอศิลป์แสดงความโกรธออกมาตรงๆ แบบนี้มาก่อนเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่ใช่คนที่จะปลดปล่อยอารมณ์ออกมาแบบนี้ ขนาดตอนที่เขาเข้ารับช่วงกิจการฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปในตอนนั้น เขาก็เผชิญกับปัญหาของเขาด้วยท่าทีมีสติมาก

ในตอนนั้น อรอุษาก็เต็มไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง และเธอก็หายใจแทบจะไม่ออก

วินาทีต่อมา น้ำตาที่เธอรั้งเอาไว้ก็ไหลอาบแก้ม เลอศิลป์เคยดูแลปกป้องฉัน ตอนที่ฉันโดนนักเรียนคนอื่นรังแกในโรงเรียน เขาก็จะมาปรากฏตัวอยู่เสมอ เขาเคยใช้หัวใจในการเตรียมของขวัญให้ฉัน ระหว่างงานฉลองบรรลุนิติภาวะของฉัน เขาถึงกับให้รถสปอร์ตสุดหรูฉันมา ตอนนั้น ฉันรับทุกอย่างไว้เพราะคิดว่าเขาทำไปก็เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของครอบครัวเรา แต่แท้ที่จริงแล้ว เขามองว่าฉันเป็นคนสำคัญในชีวิต แม้ว่าเขาไม่มีความรู้สึกโรแมนติกให้ฉัน ฉันก็ยังเป็นมากกว่าเพื่อนของเขา ฉันไม่เคยนึกรู้เลยสักครั้งว่าเขาคิดกับฉันเป็นเหมือนน้องสาว

ในพริบตาเดียว อรอุษาก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง ร่างกายเธอชาไปหมด และเธอก็แทบจะล้มลงไปกองกับพื้น

เลอศิลป์คว้ามือขวาของเธอไว้ด้วยความโกรธ “คุณจะต้องรับผลกรรม! คุณหนีเรื่องนี้ไปไม่รอดหรอก!”

เขาดึงเธอไปที่โซฟา แล้วเธอก็เซล้มลงไป

สายตาที่เย็นชาของเลอศิลป์ไม่ได้จางหายไปเลย

รษิกาคือความรักแท้ในชีวิตของเขา เขาจึงไม่เคยให้อภัยหรือมีเมตตาต่อใครก็ตามที่พยายามทำร้ายเธอ

“ผมรู้เรื่องนี้ตั้งแต่นาทีที่คุณเริ่มเติมสารแปลกปลอมลงไปในผลิตภัณฑ์ จริงๆ แล้วมันก็ง่ายมาก แม้ว่าโรงงานใหม่จะไม่ได้ดำเนินการอย่างเป็นทางการ แต่บริษัทขนส่งที่คนขับรถคนนั้นทำงานอยู่ก็อยู่ภายใต้การจัดการของคชาเรศกรุ๊ป! ถึงมันจะเป็นบริษัทเล็กๆ เราก็ควบคุมการขนส่งได้ทั้งหมด” เลอศิลป์เปิดเผย

คืนนั้น รถบรรทุกสองคันล่าช้าไปโดยไม่มีเหตุผล จักรภพจึงไปปรึกษากับคนขับรถบรรทุกเพื่อพิจารณาการขนส่งสินค้าของฟลอร่าเวอบากรุ๊ป

เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จักรภพก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆ

ดังนั้น เขาจึงไปคุยกับเลอศิลป์ในวันต่อมาก่อนจะสกัดกั้นรถบรรทุกคันนั้นไว้ และในตอนนั้นเองที่ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดก็ถูกเรียกกลับไป

มันคือวันนั้นที่กฤษณาและอรอุษาคิดว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน พวกเธอไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าเลอศิลป์เริ่มสืบเรื่องนี้แล้ว

แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก สินค้าเป็นหมื่นมีการปนเปื้อนภายในสามถึงสี่วัน

นอกจากนั้น ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดก็มีบรรจุภัณฑ์แบบเดียวกัน เลอศิลป์จึงไม่สามารถแยกออกได้

แม้ว่ากฤษณาจะออกไปจากที่นั่นทันเวลา แต่เธอก็บังเอิญทิ้งโทรศัพท์เอาไว้เพราะเธอเร่งรีบ

หมายเลขติดต่อที่พบในบันทึกการโทรเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก และนั่นคือหมายเลขที่ลงทะเบียนใหม่ซึ่งอรอุษาเคยใช้โทรหากฤษณา

ในตอนแรก เลอศิลป์ต้องการโทรหาหมายเลขนั้นทันทีและติดตามตำแหน่ง

อย่างไรก็ตาม อรอุษาเริ่มโทรมาในตอนเช้า เลอศิลป์ไม่รับสายเพราะเขาไม่อยากให้ใครสงสัย

จากนั้น เขาจึงไปที่โรงแรมและรออย่างอดทนนานถึงสี่ชั่วโมง

เขารู้ว่าคนที่ทำงานกับกฤษณาจะมาด้วยความกังวลเมื่อรู้ว่าแผนชั่วร้ายของพวกเขาล้มเหลว

ในที่สุด กริ่งประตูก็ดังขึ้น แต่เขาก็ผิดหวังเมื่อพบว่าคนที่เขากำลังรออยู่เป็นคนสุดท้ายที่เขาหวังว่าจะได้พบ