หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1897

เช้าวันต่อมา จักรภพก็มาหา

เลอศิลป์สั่งในครัวให้เตรียมขนมอบและนำมาเสิร์ฟให้จักรภพพร้อมกาแฟ

ทั้งสองคนคุยกันอย่างสบายๆ ขณะเพลิดเพลินกับอาหารขณะที่เลอศิลป์พูดถึงความคิดของรษิกา

ตามปกติ จักรภพจะตอบรับด้วยการพยักหน้ารับพร้อมคำว่า “โอเค”

แต่จักรภพกลับดูวิตกกังวลเล็กน้อยในวันนี้ เขาจ้องมองเลอศิลป์อย่างระมัดระวัง “เลอศิลป์ ฉันขอปฏิเสธได้ไหม?”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เลอศิลป์ก็ชะงักและขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้น จักรภพก็คิดว่าเลอศิลป์อารมณ์เสียกับเขา เขาจึงรีบอธิบาย “เลอศิลป์ ฉันรู้ว่านี่เป็นความคิดของรษิกา แต่ฉัน... ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยในช่วงนี้”

เลอศิลป์ฟลุดจากภวังค์แล้วรีบส่ายหน้า “ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันไม่ได้โกรธ”

เขามองจักรภพด้วยสายตาที่อ่อนโยน

หลายปีที่ผ่านมา จักรภพเป็นความช่วยเหลือที่วางใจได้ ซึ่งไม่เคยปฏิเสธเขาเลยแม้สักครั้ง

ไม่ว่าเลอศิลป์จะตัดสินใจหรือมีเป้าหมายอย่างไร จักรภพก็จะดำเนินการไปตามนั้นโดยไม่เคยบ่น

นั่นแสดงให้เห็นถึงความไว้เนื้อเชื่อใจและเคมีที่ทั้งสองมีต่อกัน

ลึกๆ ในใจของเขา เลอศิลป์รู้สึกซาบซึ้งที่ได้มีเพื่อนแบบนี้ซึ่งไร้ที่ติในหลายๆ ด้าน

แต่เหตุการณ์ในปัจจุบันเรื่องอรอุษา และการปฏิเสธของจักรภพก็ทำให้เขาได้คิด

ฉันวางตัวเองเหนือเขามาตลอดและนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เคยใส่ใจความรู้สึกเขาเลยใช่ไหม? หรือว่าเป็นเพราะการวางอำนาจและการทำงานแบบก้าวร้าวของฉันที่ทำให้เขากลัวแบบนี้?

ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไร แต่เลอศิลป์ก็รู้ว่าเขามีข้อบกพร่อง

เมื่อเห็นสีหน้าของเลอศิลป์เปลี่ยนไป จักรภพก็ลังเลว่าเขาควรจะถอนคำพูดหรือไม่ แม้ว่าเขาจะรวบรวมความกล้ามากมายเพื่อปฏิเสธเลอศิลป์ไปแล้วเมื่อครู่

เขาเป็นคนระมัดระวังและคำนึงถึงความรู้สึกของผู้อื่นอยู่เสมอ จนทำให้เขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ คนแบบนี้จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ยังไง?