หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1901

หลังจากได้ฟังจักรภพเล่าอดีตของเขาแล้ว เมธินีก็เงียบอยู่นาน ใจเธอหนักอึ้งและเธอก็อยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อให้กำลังใจหรือปลอบใจ แต่เธอรู้สึกเหมือนเธอหาคำพูดที่เหมาะสมไม่เจอ

สังคมสมัยนี้ ผู้ใหญ่ทุกคนต้องมีอาการผิดปกติทางจิตในระดับหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่มักมีสาเหตุมาจากวัยเด็กของเรา จึงมีคำกล่าวที่ว่า “วัยเด็กที่สวยงามสามารถเยียวยาได้ตลอดชีวิต แต่การจะฟื้นตัวจากวัยเด็กที่แย่ๆ นั้นต้องใช้เวลาทั้งชีวิต”

ทัายที่สุดแล้ว จักรภพก็เป็นคนยิ้มออกมาบางๆ เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกแล้ว

ภาพรอยยิ้มของเขาทำให้เธอประหลาดใจ เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นรอยยิ้มแรกของเด็กคนหนึ่ง มันบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังดูหล่อจนลืมหายใจเมื่อเขายิ้มออกมา! เธอจ้องมองเขาอย่างเลื่อนลอยไปพักหนึ่ง และเธอก็รู้สึกเหมือนแก้มร้อนผ่าว

“ผมมีอะไรผิดปกติเหรอ? ทำไมถึงมองผมอย่างนั้นล่ะ?” เขาโพล่งออกมา

เธอรีบละสายตาไป โดยไม่รู้ว่าจะไปมองที่ไหนดี เธอส่ายหน้าและตอบว่า “เปล่าๆ คุณไม่มีอะไรผิดปกติหรอก ยังไงๆ คุณก็รู้สึกดีขึ้นหลังที่ได้เล่าทุกอย่างหมดแล้ว ใช่ไหม?”

เขาพยักหน้า ดวงตาเขาเป็นประกายมากขึ้น “ใช่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้พูดทุกอย่างออกมาหมด ขอบคุณมากนะที่ฟังทุกอย่างที่ผมต้องพูด”

เขายื่นมือออกไปโดยไม่ตั้งใจ เคลื่อนไหวไปหยิบอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น เมธินีก็รู้สึกว่าเขาจับมือเธอไว้ แม้ว่าเธอจะตกตะลึง แต่เธอก็ไม่ได้ดึงออกทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำอย่างรวดเร็ว

“ผมตัดสินใจแล้ว เมธินี ผมจะไปเที่ยวและเผชิญหน้ากับความคิดตัวเองจนกว่าผมจะคิดตกได้ทั้งหมด!”

ดูเหมือนเธอจะได้รับผลกระทบจากอารมณ์ดิบๆ ของเขา แต่เธอก็ยังคงนิ่งอยู่ ปล่อยให้เขาจับมือเธอต่อไป

ฉันเข้าใจได้นะว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เขาประสบความสำเร็จมากมายและบริหารธุรกิจมามาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว นั่นไม่ใช่สิ่งที่หัวใจของเขาปรารถนาอย่างแท้จริง นั่นคือความแตกต่างที่สำคัญที่สุดระหว่างเขากับเลอศิลป์ มนุษย์ต้องการความหลงใหลและความสนใจ มิฉะนั้น พวกเขาจะไม่มีความสุขไม่ว่าจะประสบความสำเร็จมากเพียงใดก็ตาม

เมธินีค่อยๆ ดึงมือของเธอกลับและถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ฉันจะเขินมากถ้าเขายังคงจับมือฉันอยู่!