หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1914

เมื่อหกปีก่อน การันต์ไม่ได้มาปรากฏตัวในงานแต่งหลังจากได้เงินไปแล้ว ในตอนนี้ เขาอยากมาร่วมงานแต่งเพราะเขาพยายามหลีกหนีจากสถานการณ์ที่ลำบากใจ รษิกาเชื่อว่าแรงจูงใจของเขาตั้งแต่แรกคือต้องการเงินเท่านั้น

รษิการู้สึกโล่งใจหลังจากที่ต้องรับมือกับวิชุดา และระบายความหงุดหงิดและความโกรธที่เก็บกดเอาไว้มานานกว่าทศวรรษ

เมื่อพวกเขากลับมาที่บ้าน รษิกาก็โทรหาศศิตาและแจ้งให้ทราบเองว่าเธอตัดสัมพันธ์กับการันต์แล้ว และเธอไม่ต้องการให้เขามาร่วมงานแต่งของเธอ

และก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอาใจใส่การันต์กับวิชุดาอีกต่อไปแล้ว

ศศิตารู้สึกโล่งใจหลังจากได้ยินว่าลูกสะใภ้เธอได้จัดการเรื่องของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอปลอบใจรษิกา ยืนยันว่าเธอจะไม่ถูกรังแกอีกต่อไปเพราะตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะคอยหนุนหลังเธอเอง

ทั้งสองคนคุยกันอยู่อีกสักพัก จากนั้น ศศิตาก็ขอโทษซ้ำๆ กับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

รษิกาไม่ได้ถือสาอะไรเพราะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว

“รษิกา แม่ทำผิดพลาดไปนับครั้งไม่ถ้วนเพราะแม่มีอคติและโง่เขลา หลังจากแต่งงานพรุ่งนี้แล้ว เราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างแท้จริง แม่หวังว่าเธอจะปล่อยเรื่องในอดีตผ่านไป ให้โอกาสแม่ได้เป็นแม่สามีที่ดีและย่าที่ดีสำหรับเด็กๆ นะ”

รษิกาไม่คิดว่าศศิตาจะทบทวนการกระทำของเธอเองออกมาอย่างลึกซึ้งเช่นนี้ “แม่คะ เราต้องปล่อยวางแล้วก้าวต่อไปในชีวิตอยู่เรื่อยๆ ฉันก็หวังว่าแม่จะให้อภัยหากฉันทำผิดพลาดในอนาคตนะคะ” เธอเชื่อว่าศศิตาพูดออกมาจากใจจริง เธอจึงพูดออกไปตามที่ใจคิดเช่นกัน

“เอาล่ะ เธอควรไปพักผ่อนเพราะต้องเตรียมตัวเข้าพิธีแบบดั้งเดิมในตอนตีสี่พรุ่งนี้นะ”

รษิกานั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเลื่อนลอยหลังจากวางสายไป

เมื่อได้เห็นท่าทีของเธอ เลอศิลป์ก็ถามว่า “คุณคิดอะไรอยู่เหรอ? คิดเรื่องแม่คุณอยู่หรือเปล่า?”

เขาพูดแทงใจดำพอดี

รษิกาพยายามนึกถึงความทรงจำของแม่เธอ

ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก น่าจะประมาณสี่ถึงห้าขวบเท่านั้น

ในความทรงจำของเธอ แม่เธอมักจะยิ้มอยู่ตลอด เธอมีสีหน้าท่าทางที่อ่อนหวาน และใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน