หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1913

รษิกาไม่เชื่อคำพูดที่หลุดออกมาจากปากพวกเขาแม้แต่คำเดียว

ทำไมต้องเสแสร้งทำเป็นถ่อมตัวแบบนี้ด้วย? พวกเขาลืมไปแล้วหรือไงว่าเมื่อก่อนนี้ทำอะไรไว้กับฉันบ้าง? พวกเขาไม่เคยคิดว่าฉันเป็นลูกสาวมาเป็นสิบๆ ปี ตอนนี้จะพยายามมาแสร้งทำตัวน่าสงสารและพยายามทำให้ฉันรู้สึกผิด ยังไงๆ ก็ไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาจะทำอะไร ฉันไม่ยอมปล่อยให้พวกเขามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันหรอก

“ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันเข้าใจดี คุณไม่ต้องมาร่วมงานแต่งฉันก็ได้” รษิกาพูดโดยไม่ยั้งอะไรไว้ เธอไม่มีความตั้งใจจะแสดงความเคารพต่อวิชุดาเลยแม้แต่น้อย

วิชุดาตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น

สีหน้าของการันต์เคร่งเครียดมากขึ้น เขาเริ่มตัวสั่นเพราะพยายามที่จะระงับความโกรธในใจ

รษิกาแตกต่างไปจากเดิมแล้ว! ฉันคิดว่าเราจะทำให้เธอเห็นใจได้หากทำตัวน่าสงสารและน่าเวทนา แต่ดูเหมือนเธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเย็นชาไปเสียแล้ว

“ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็จะไม่ไปงานแต่ง และไม่จำเป็นที่เราต้องอยู่ที่นี่เพื่อช่วงเตรียมการอะไรด้วย เราจะไปเดี๋ยวนี้”

การันต์แอบเหลือบมองดูปฏิกิริยาของเลอศิลป์ ชายหนุ่มยังคงไม่สะทกสะท้านใดๆ เลย เขาไม่แสดงท่าทีอะไร และไม่พยายามทำให้เรื่องราบรื่นขึ้นอีกด้วย

การันต์กัดฟันด้วยความมุ่งมั่น เขามองรษิกาด้วยความโกรธก่อนจะหันหลังไป เขาอยากจะเข้าห้องไปเก็บข้าวของ

วิชุดาเดือดดาล รษิกาโตแล้ว เธอไม่ใช่คนที่ถูกแกล้งได้เหมือนที่เคยเป็นมาก่อนแล้ว

แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้ ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจว่าจะถอยออกมาก้าวหนึ่งและรีบโน้มน้าวรษิกาพลางยิ้ม “รษิกา ฉันไม่รังเกียจอะไรนะถ้าเธอจะไม่ถือว่าฉันเป็นแม่เลี้ยงของเธอ แต่การันต์เป็นพ่อเธอ! ฉันแน่ใจว่าแม่เธอไม่อยากให้เป็นอย่างนี้หรอก เธอจะไม่ให้ครอบครัวเธอมาอยู่ในวันดีของเธอได้ยังไงกัน? คนอื่นเขาจะพูดยังไงถ้าพ่อแท้ๆ ของเธอไม่ได้มาร่วมงานแต่ง?”

รษิกาประหลาดใจมาก พวกเขาแสดงละครเก่งจัง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันยังรู้สึกหวั่นไหวไปกับการแสดงของพวกเขา เธอรู้สึกสงบมาตลอดการสนทนาที่ผ่านมา ก่อนที่วิชุดาจะยกเรื่องแม่เธอขึ้นมาพูด

มือที่สามที่ไร้ยางอายบุกเข้ามาในครอบครัวฉันแบบนี้กล้าดียังไงถึงได้มาเสแสร้งแกล้งทำเป็นเหยื่อ?