หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1928

เป็นเวลาดึกแล้ว เมื่อเอกพลและศศิตารู้ว่าคู่รักหนุ่มสาวยังไม่กลับมา พวกเขาจึงตัดสินใจโทรไปสอบถาม

เลอศิลป์อธิบายสถานการณ์ของครอบครัวลันตระกูลสั้นๆ และบอกพ่อแม่ของเขาว่าพวกเขาอาจจะค้างคืนกันที่นี่

มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับครอบครัวลันตระกูล และเมื่อเอกพลบอกว่าเขาอยากไปที่นั่น เลอศิลป์ก็แนะนำว่าอย่าเพิ่งมาเลย

อย่างไรเสีย ก็ไม่มีอะไรที่เอกพลจะช่วยได้ และจะเป็นการดีกว่าหากเขาอยู่ที่บ้านและดูแลเด็กๆ ทั้งสามคนก่อน ในตอนนั้นเอง รษิกากับเลอศิลป์จึงเบาใจ

แม้ว่าจะใกล้เที่ยงคืนแล้ว จิราพรก็ยังคงไม่นอนหลับ เมื่อจุฑาภุชเห็นว่าเธอเริ่มเหนื่อยแล้ว เขาก็แนะนำให้เธอขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน

“เลอศิลป์ รษิกา เธอสองคนก็ควรไปพักผ่อนก่อนนะ ฉันจะไปช่วยงานแต่งอย่างแน่นอน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าศศิตาจะไม่บอกอะไรฉัน ทั้งๆ ที่ฉันรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้ว!”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว จิราพรก็ขอตัวออกไป แม้ว่าจะมีความผิดปกติทางความคิดเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

สีหน้าของจุฑาภุชเศร้าสร้อยขณะที่เขายังคงอยู่ในห้องนั่งเล่น

หลังจากเงียบไปนาน จุฑาภุชก็ยิ้มออกมาในที่สุดและปลอบใจรษิกากับเลอศิลป์ “ไม่เป็นไร ถ้าเราทำอะไรไม่ได้จริงๆ เราคงต้องรักษาเธอเหมือนคนไข้โรคจิตและพาเธอไปที่โรงพยาบาลจิตเวชมืออาชีพเพื่อรับการรักษา” เขาเตรียมรับมือกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว

“คุณจุฑาภุช ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ทำไมเราไม่ลองดูหน่อยล่ะคะ?” รษิกาแนะนำขณะที่เธอคิดอะไรบางอย่างออก

“ลองดูเหรอ?” เลอศิลป์จ้องมองภรรยาเขาด้วยความงุนงง

รษิกาอธิบายความคิดที่อยู่ในใจเธอ

อย่างไรเสีย จิรายุก็เป็นนักจิตวิทยา ดังนั้น เขาก็มีส่วนร่วมในการรักษาได้ แต่เขาแบกภาระในใจมากไปและมักจะสรุปไปเองว่าการที่เขามาปรากฏตัวเป็นการกระตุ้นอาการแม่ของเขาและทำให้มันแย่ลง

“จิรายุ พ่อเชื่อลูกนะ เราจะลองดูสักตั้ง! ถึงมันจะล้มเหลว แต่เราก็จะแบกรับเรื่องนี้ด้วยกันในฐานะครอบครัว หลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อเข้าใจความรู้สึกของลูก และเป็นเหตุผลที่พ่อไม่พยายามเข้าไปแทรกแซง ท้ายที่สุดแล้ว พ่อก็ติดค้างลูกไว้มาก ตอนนั้นลูกไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

คำพูดของจุฑาภุชทำให้จิรายุอึ้งไป เขามีประกายรอยยิ้มอยู่ในแววตา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา จิรายุได้แต่หวังให้แม่ของเขาหายจากอาการป่วยมาเป็นเวลานาน

เขาตำหนิตัวเองอยู่เสมอที่ไม่สามารถใช้วิธีการอื่นเพื่อจัดการกับแผนการชั่วร้ายของน้าเขาได้ หากเขาจัดการกับมันด้วยวิธีอื่น น้าของเขาก็คงจะไม่ตกลงไปในบ่อน้ำและเสียชีวิต

หัวใจของจิรายุทรมานจากเหตุการณ์นั้นมาโดยตลอด

“พ่อพูดถูก! เราจะแบกรับมันด้วยกันในฐานะครอบครัว!” ในที่สุด จิรายุก็ตัดสินใจ