หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1939

เมื่อขนิษฐาที่หน้าซีดเซียวมาถึงโรงพยาบาล เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

จักรภพอุ้มเธอลงมาจากรถพยาบาลด้วยความรีบร้อนก่อนจะวางเธอลงบนรถเข็น จากนั้นก็เข็นเธอเข้าห้องฉุกเฉินไป

ใบหน้าเขามีแต่ความกังวล เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเต็มไปด้วยเลือด

เขาเดินตามแพทย์ห้องฉุกเฉินไป แล้วอธิบายอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างอุบัติเหตุครั้งนี้ “ผมคิดว่าเธอกระแทกไปอย่างน้อยสองครั้งครับหมอ หัวเธอกระแทกกับแผงหน้าปัดรถและไหล่จากด้านข้าง ขณะที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ ผมไม่รู้ว่าจะกระทบกับกระดูกสันหลังของเธอหรือเปล่า”

แพทย์พยักหน้าและกล่าวยืนยัน “เรารู้สถานการณ์แล้วครับคุณจักรภพ คุณส่งเธอมาที่นี่เร็วมากครับ เราจะเริ่มทำการรักษาแบบฉุกเฉินในทันที ไม่ต้องห่วงนะครับ อีกอย่าง ผมเห็นว่าคุณก็บาดเจ็บเหมือนกัน อย่าลืมไปทำแผลกับหมออีกคนด้วยนะครับ!”

จากนั้น เขาก็ปิดประตูห้องฉุกเฉินไป

จักรภพไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี เขาจึงหันหลังกลับมาราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง และเขาก็ได้เห็นเมธินี

ใจเธอเจ็บปวดขณะที่ตรวจดูอาการเขาอย่างรวดเร็วแล้วสั่งว่า “จักรภพ ฉันต้องการให้คุณสนใจร่างกายตัวเองก่อน คุณบาดเจ็บรุนแรงตรงไหนบ้างไหม?”

ระหว่างช่วงวิกฤต ร่างกายมนุษย์จะหลั่งอะดรีนาลีนออกมา บางครั้งอาจช่วยระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้หมด จนทำให้คิดว่าตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อคนเรารู้ตัวว่าได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็อาจจะพลาดช่วงที่ดีที่สุดในการรักษาไปแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จักรภพก็ขยับแขนขาและแตะดูร่างกายตัวเองอย่างว่าง่าย

จากนั้น เขาก็ส่ายหน้า “ผมไม่เป็นไร เมธินี ผมคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้และรู้ว่ารถจะชน ดังนั้น ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุ ผมจึงปกป้องศีรษะและร่างกายของตัวเองเอาไว้ แต่ว่า ขนิษฐา... ผมเตือนเธอไม่ทัน มันเป็นความผิดของผมเอง!”

เมธินีสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดที่เจืออยู่ในน้ำเสียงของจักรภพจึงปลอบใจไปว่า “คุณไม่น่าจะตอบสนองต่ออุบัติเหตุได้ทันเวลาหรอกค่ะ อย่าโทษตัวเองไปเลย”