หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1956

วันต่อมา เลอศิลป์พารษิกาไปสุสานที่ซึ่งเธอจะได้ไปเคารพศพแม่ของเธอ

เมื่อฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอย่างกะทันหัน สุสานก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกอย่างรวดเร็ว

เลอศิลป์ถือร่มในมือเพื่อให้แน่ใจว่ารษิกาได้รับการปกปิดร่างกายอย่างมิดชิด แม้ว่าจะหมายความว่าครึ่งหนึ่งของร่างกายเขาจะต้องเปียกก็ตาม

รษิกามองหลุมศพซึ่งมีรูปแม่ของเธอติดอยู่ ภาพนั้นบันทึกรอยยิ้มสดใสของเธอครั้งแรกนับตั้งแต่เธอป่วยหนัก

เธอยังจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอรีบเร่งกลับบ้านจากโรงเรียนและเห็นว่าแม่ของเธอแต่งตัวเรียบร้อยแค่ไหนเมื่อกลับมาจากสตูดิโอถ่ายภาพ

การแสดงออกที่ยิ้มแย้มและความไม่เต็มใจในดวงตาของแม่ทำให้รษิการู้สึกหวาดกลัว

จริงอยู่ แม่ของเธอพบจุดจบที่ไม่คาดคิดไม่นานหลังจากนั้น

ในตอนนั้นเอง รษิกาก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบล่มสลายไป ใจเธอว่างเปล่า เสาหลักที่คอยค้ำจุนชีวิตเธอในตอนนี้หายไปแล้ว

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้กินข้าวหรือน้ำไปกี่วั้น ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็จัดงานฝังศพให้แม่อย่างเรียบง่ายร่วมกับการันต์ด้วยจิตใจที่สงบ

ตั้งแต่โศกนาฏกรรมครั้งนั้น รษิกาก็เก็บอารมณ์ความรู้สึกไว้กับตัวเอง

ไม่ว่าจะปัญหาอะไรก็ตามที่เธอเจอมาในชีวิต เธอก็จะเก็บเอาไว้เงียบๆ และปล่อยให้บาดแผลนั้นหายไปเสียเอง

เธอยังสาบานอีกว่าเธอจะไม่ให้อภัยการันต์เลยที่เขาทำอะไรไร้สติเช่นนี้

ไม่นานหลังจากแม่ของเธอเสียชีวิตไป การันต์ก็แต่งงานกับวิชุดาและพายศวินกับยุพดีเข้ามาในชีวิตเธอ

นั่นคือจุดที่ปัญหาทุกอย่างของเธอเริ่มต้นขึ้น

ในตอนนั้น เลอศิลป์ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นเหมือนแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ของชีวิตรษิกา เขากลายมาเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอใช้ชีวิตต่อไปได้

อย่างไรเสีย เธอก็เป็นเพียงหญิงสาวที่ตกหลุมรัก ดังนั้น เมื่อความบังเอิญทำให้เธอได้ไปอยู่ในตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์และแต่งงานกับเลอศิลป์ เธอจึงมีความสุขมาก

เขาได้รับสิ่งที่สมควรจะได้แล้ว!