หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1980

“เราจับตัวกฤษณา พิทักษ์กุลได้แล้ว!” เลอศิลป์ประกาศอย่างสบายอารมณ์

รษิกากำลังดำดิ่งกับบทสนทนาระหว่างเธอกับพงศกร พวกเขาคุยกันถึงรายละเอียดของการจำลองวัคซีน ทันใดนั้น เธอก็หยุดพูดกลางประโยค เพราะตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เลอศิลป์พูดอย่างชัดเจน

เมธินีได้ยินที่เขาพูด จึงพูดซ้ำขึ้นว่า “คุณเลอศิลป์บอกว่า เขาจับคนร้ายที่ทำเรื่องนี้ได้แล้ว กฤษณา พิทักษ์กุลไง!”

“อาจารย์หมอพงศกรคะ ถ้าปัญหาแก้ไขเรียบร้อยแล้ว รบกวนดำเนินการขั้นตอนต่อไปทันทีได้เลยนะคะ เรากำลังแข่งกับเวลา ตอนนี้ในโรงพยาบาลมีคนติดเชื้อแบคทีเรียก่อโรคไปมากกว่าสามสิบคนแล้วล่ะค่ะ!”

หลังจากวางสายไป รษิกาก็มีเวลาได้คิดถึงคำพูดของเลอศิลป์ในที่สุด

“ที่รัก นี่คุณคาดการณ์ถึงการกระทำของกฤษณาไว้แล้วด้วยการมองการณ์ไกลอย่างน่าทึ่งได้เลยเหรอ? คุณวางแผนอย่างละเอียดซับซ้อนเพื่อจับตัวเธอเหรอคะ?” ความเกรงขามที่เธอมีต่อสามีสามารถเห็นได้จากภาษาที่เธอใช้แสดงความชื่นชมจนเกินเหตุ

ตอนแรกใบหน้าเลอศิลป์เคร่งเครียดมาก แต่เขาก็รู้สึกเขินๆ เมื่อได้ยินคำชมของรษิกา

“เธออยู่ไหน? ฉันอยากจะตบหน้าเธอสักสองสามที!” เมธินีรู้สึกว่ามือขวาของเธอสั่นไปด้วยความโกรธ

“เธอจะมาที่นี่ในไม่ช้า ผมบอกบอดี้การ์ดผมแล้วให้พาเธอมาที่นี่” เลอศิลป์ตอบ เขาเหลือบมองรษิกา ด้วยกลัวว่าเธอจะโมโหด้วยเหมือนกัน

แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เพราะรษิกาดูเหมือนจะถอนหายใจโล่งอกและสงบลงมาก

“เธอใส่ร้ายฉันมาหลายต่อหลายครั้งแล้วนะ และฉันก็จะได้เจอหน้าเธอในวันนี้สักที” เธอพูดอย่างใจเย็น

เมธินีอุทานออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “รษิกา เธอต้องจัดการและทำให้แน่ใจนะว่าผู้หญิงคนนี้จะได้รับโทษจากพฤติกรรมที่ไม่มีมนุษยธรรมแบบนี้ เธอควรจะเข้าคุกไปสำหรับสิ่งที่เจ็บปวดและชั่วร้ายที่เธอทำ มันน่าตกใจที่คนโหดร้ายเช่นนี้ยังมีอยู่ในโลกนี้!”

ทันทีหลังจากนั้น หัวหน้าบอดี้การ์ดก็เคาะประตู

“คุณเลอศิลป์ เรามาแล้วครับ!”

“เข้ามาเลย!” เลอศิลป์สั่ง

รษิการู้สึกเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ขัดแย้งกันขณะมองดูกฤษณา

“เลอศิลป์ เธอมาเจอกับเราในห้องทำงานนี้แล้ว ดังนั้น ฉันเชื่อว่าเธอจะติดเชื้อแบคทีเรียก่อโรคในไม่ช้านี้แหละ” จู่ๆ เธอก็ประกาศ

เลอศิลป์พยักหน้าสั้นๆ “นั่นคือสิ่งที่ผมคิดไว้ อีกอย่าง เธอจะไม่ได้รับการรักษานอกจากว่าคุณกรรณจะมีวัคซีนติดตัวเขาไว้อยู่ตลอดเวลา!”

เสียงของเขาสงบ โดยเลี่ยงอารมณ์ต่างๆ ไป

กฤษณาคิดแผนการชั่วร้ายมากมายต่อรษิกาเพื่อพยายามจบชีวิตของเธอ ซึ่งทำให้เขาไม่อยากเห็นเธอในคราบของอัญชสาอีกต่อไป

แม้ว่าเลอศิลป์จะไม่ได้เข้าไปแทรกแซง แต่กฤษณาก็ยังคงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก

“พูดตรงๆ นะ ฉันไม่คิดว่าจำเป็นต้องคุยกับเธออีกแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” รษิกาพูดอย่างตรงไปตรงมา เพราะเธอไม่ได้อยากจะคุยกับกฤษณาอีกต่อไปแล้ว