เลอศิลป์หันหลังแล้วเดินไปหาลูกๆ ทั้งสามคนก่อนจะย่อตัวลงนั่งดูบาดแผลของอชิกับเบนนี่
“โอเคไหม? เจ็บหรือเปล่า? บอกความจริงพ่อมา” แววตาของเลอศิลป์อ่อนโยนขึ้นขณะที่เขาลูบผมลูกชายทั้งสองด้วยความรักใคร่ก่อนจะกอดไอรดาเอาไว้
อชิกับเบนนี่มองหน้ากันแล้วพยักหน้า “พ่อครับ มันเจ็บแค่นิดเดียวเอง!”
“เข้าใจแล้ว” เลอศิลป์ยิ้มก่อนจะถามต่อไปว่า “งั้นลูกๆ รู้สึกยังไง? โกรธไหม?”
เบนนี่รีบตอบกลับมาว่า “ใช่! ผมโมโหมากครับ!”
อชิพยักหน้าเห็นด้วย เพราะพวกเขาโกรธมากจริงๆ
ไอรดาเบะปากแล้วเสริมว่า “พ่อคะ หนูก็โกรธเหมือนกัน หนูเกลียดพวกเขาที่มารังแกอชิกับเบนนี่!”
เลอศิลป์รับรู้ความรู้สึกของลูกๆ และแทนที่เขาจะปลอบใจ เขากลับถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “งั้นลูกอยากทำแบบนั้นเหมือนกันเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นไหม?”
เด็กทั้งสามคนมองหน้ากัน พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะจัดการอย่างไรดี
รษิกาซึ้งใจเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เธอเข้าใจว่าสิ่งที่สามีพยายามจะทำให้สำเร็จคือการแนะนำให้เด็กๆ แสดงความรู้สึกและเจตนาของตัวเองออกมา
เมื่อเติบโตขึ้น ลูกน้อยทั้งสามคนขาดความรักจากพ่อและแม่ แต่พวกเขาก็ได้รับการปกป้องอย่างดีเสมอมา
ดังนั้น ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น ผู้ใหญ่จะเป็นผู้จัดการกับสถานการณ์แทนพวกเขาเสมอ พวกเขาไม่มีโอกาสได้ตัดสินใจด้วยตัวเองเลย
ระหว่างนั้น เด็กอีกสี่คนและพ่อแม่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย ในทางกลับกัน ดิเรกจ้องมองลูกชายตัวเองด้วยความโกรธขึ้ง
เขารู้ว่าเขาจะต้องเป็นคนที่ประสบกับเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดในวันนี้
หลังจากผ่านไปนาน อชิก็พยักหน้าด้วยท่าทางมุ่งมั่น “พ่อ ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าผมต้องการอะไร!”
ต่อจากนั้น เบนนี่ก็เสริมว่า “ผมก็รู้แล้วครับ ผมโกรธมากจริงๆ พวกเขามีสิทธิ์อะไรมารังแกพวกเรา? ผมจะไม่ยอมปล่อยไปโดยไม่มีเรื่องกันก่อนหรอกครับ!”
ไอรดากะพริบตาแล้วหันไปหารษิกาก่อนจะพูดว่า “แม่คะ หนูเกลียดพวกเขา! หนูไม่อยากเห็นพวกเขาอีกต่อไป!”
ในใจ พ่อแม่ของเด็กๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ การลงโทษจากเด็กๆ ไม่น่าจะเป็นอันตราย ขอบคุณพระเจ้า
แต่พอคิดดูอีกที ลูกๆ ของเราก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอจะเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่แรก ตราบใดที่งานและอาชีพของเราไม่ได้รับผลกระทบ เราก็จะยอมรับการลงโทษนี้โดยเต็มใจ เพราะท้ายที่สุดแล้ว เราก็สมควรได้รับการลงโทษนี้!
แต่สีหน้าของดิเรกเปลี่ยนไปในทันที ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ฉันไม่คิดว่าจะยังอยู่ในสถานะแบบนี้ได้อีกต่อไป ไอ้ลูกเวรนี่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...