หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1989

“โอ๊ย เจ็บนะ!” ศรินทร์ร้องไห้ออกมา

ดิเรกรู้สึกเสียใจที่เห็นลูกร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็กล้าเข้าไปช่วย

เมื่อได้เห็นว่าศรินทร์ถูกโยนลงไปกองกับพื้น เด็กคนอื่นๆ ก็ตัวสั่นและจ้องมองฝาแฝดด้วยความกลัว

เมื่ออชิกับเบนนี่กลับมาหาเลอศิลป์และรษิกา พวกเขาก็มองมือตัวเองด้วยความไม่มั่นใจ เด็กทั้งสองส่ายหน้าราวกับว่าไม่แน่ใจว่าตนทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่

ขณะที่สังเกตท่าทางบนใบหน้าของพวกเขา เลอศิลป์ก็คุกเข่าลงและลูบหัวพวกเขาด้วยมือใหญ่ๆ

เขาพูดด้วยท่าทางสงบว่า “อชิ เบนนี่ โลกนี้มีผู้คนมากมาย ลูกควรเก็บความเมตตาไว้เฉพาะกับผู้ที่สมควรได้รับเท่านั้น แทนที่จะใช้กับคนที่ผิด ลูกไม่จำเป็นต้องใจดีกับคนที่หยาบคายหรือไม่มีเหตุผล และอย่าแม้แต่จะพยายามหาเหตุผลกับพวกเขา!”

คำพูดเหล่านั้นแทงใจรษิกา

เด็กชายทั้งสองคนที่ได้รับการเลี้ยงดูมาโดยเธอเป็นคนอ่อนโยนและสงบมาก แต่พวกเขาก็ดูเหมือนจะขาดความเป็นลูกผู้ชายไปบ้าง

หากพวกเขายังคงพัฒนาบุคลิกภาพในลักษณะนั้นต่อไป เธอเชื่อว่าพวกเขาจะต้องลำบากในการเอาตัวรอดในสังคมที่ซับซ้อนซึ่งพวกเขาจะต้องเผชิญเมื่อเป็นผู้ใหญ่

นั่นคือเหตุผลที่เธอสนับสนุนวิธีการสอนของสามีอย่างเต็มที่ ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่ได้สอนให้พวกเขาใช้ความรุนแรง แต่สอนให้พวกเขาเคารพเสียงภายในใจของตนเองและเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง เขายังสอนให้พวกเขาไม่ทนต่อผู้กระทำความชั่วด้วยความเมตตาและความเห็นอกเห็นใจอีกด้วย

ดิเรกและผู้ปกครองคนอื่นๆ ต่างอยู่ห่างจากลูกๆ ของพวกเขา โดยมองดูพวกเขาส่งเสียงกรีดร้องและร้องไห้จากระยะไกล

ในที่สุดเด็กๆ เหล่านี้ก็ได้ลิ้มรสการกระทำของตัวเอง

ในที่สุด เลอศิลป์ก็มองพวกเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้พวกคุณออกไปได้แล้ว แต่ผมไม่ต้องการเห็นลูกๆ ของคุณอยู่ที่โรงเรียนนี้อีกต่อไป”

เขาย้ำให้ชัดเจนว่าเด็กๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลาออกไปจากสถาบัน