หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1990

เมื่อเลอศิลป์และครอบครัวกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว ครรชิตก็โทรมาและบอกว่า “คุณเลอศิลป์ครับ ผมรวบรวมหลักฐานเกี่ยวกับการทุจริตของดิเรก ฤทธินันท์และส่งให้เจ้าหน้าที่แล้ว เขาอาจจะถูกไล่ออกเร็วๆ นี้!”

เลอศิลป์รู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงความเมตตาต่อดิเรก เพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าที่น่ารังเกียจของอีกฝ่ายอีกต่อไปแล้ว

หลังจากจอดรถ เลอศิลป์ก็ลงมาพลางอุ้มเด็กชายทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน

รษิกาเองก็อุ้มไอรดาเหมือนที่เลอศิลป์อุ้ม เมื่อเห็นเช่นนั้น ศศิตาก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “เด็กๆ โตพอจะเดินกันเองได้แล้วนะ ทำไมถึงยังต้องให้พ่อกับแม่อุ้มกันอยู่ล่ะ?”

เอกพลสังเกตเห็นบาดแผลที่เข่าของอชิและเบนนี่ในทันที เขาเดินเข้ามาดูเด็กๆ “เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาล้มเหรอ?”

“พ่อคะ พวกเขาไม่เป็นไร ฉันรักษาแผลให้แล้วค่ะ น่าจะหายดีในอีกสองวัน” รษิกาตอบขณะวางไอรดาลง

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไปดูพี่ชายและแปลกใจมาก “แม่คะ ยาได้ผลดีมากเลยค่ะ! แผลพวกเขาหายแล้ว!”

ศศิตารีบไปตรวจดูอชิกับเบนนี่เมื่อเธอรู้ว่าเลอศิลป์กำลังอุ้มพวกเขาอยู่เพราะว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บ

เธอและเอกพลโล่งใจหลังจากยืนยันว่าอาการบาดเจ็บของหลานๆ ไม่ร้ายแรง

“อชิ เบนนี่ แผลที่เข่าอาจต้องใช้เวลาในการรักษา ดังนั้นอย่าลืมเดินให้น้อยลงและอย่าให้แผลเปียกน้ำด้วยนะ!” รษิกาเตือน เด็กๆ พยักหน้าตอบรับ

ไม่นานหลังอาหารเย็น จักรภพก็มาถึงคฤหาสน์พร้อมกับเมธินีในรถของเขา

การมาเยือนที่ไม่คาดคิดของพวกเขาทำให้เลอศิลป์และรษิกาประหลาดใจ

“พวก… พวกเธอสองคน...” รษิกาเหลือบมองจักรภพก่อนจะหันไปสนใจเมธินี พวกเขาแต่งตัวกันดีเชียวนะวันนี้

จักรภพสวมเสื้อผ้าลำลองและไม่มีท่าทีแข็งกร้าวที่เป็นปกติของเขา ดูเป็นผู้ใหญ่และสง่างามมากขึ้น

อีกสามคนมองหน้ากัน เขาอายุเท่าไร ทำไมเขาถึงพูดเหมือนคนแก่?

เลอศิลป์แอบถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างจากเรา!