หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1994

1994 /1997

ทั้งสองคนใช้เวลาถึงสิบห้านาทีและความพยายามอย่างมากในการค้นหาขวดทั้งสี่ขวด คอขวดทั้งหมดถูกอุดด้วยจุกไม้ก๊อกซึ่งช่วยป้องกันไม่ให้ฝนและความชื้นเข้าไปทำลายสิ่งของภายใน

มีคนเสนอแนวคิดที่จะใส่สารดูดความชื้นลงในขวดด้วย ดังนั้นสุดท้ายแล้วกระดาษทั้งหมดจึงได้รับการเก็บรักษาไว้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่มีราแม้แต่น้อย

จักรภพยิ้มขณะถือขวดทั้งสี่ใบไว้ในมือ “ไปทำความสะอาดให้ดีก่อนจะเปิดกันเถอะ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผ่านไปเกือบสิบสามปีแล้ว!”

เมธินีพยักหน้าพลางยิ้มจางๆ ขณะที่ความรู้สึกแปลกๆ ครอบงำเธอ รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ย้อนเวลากลับไปในวัยเยาว์เมื่อหลายปีก่อน

พวกเขาพบก๊อกน้ำใกล้กับสนาม และใช้มันล้างโคลนส่วนเกินบนขวดก่อนจะเช็ดให้แห้ง จากนั้น พวกเขาก็กลับไปที่บริเวณตั้งเต็นท์

“ใบไหนเป็นของคุณเหรอ?” เมธินีจ้องมองขวดใสๆ สีของกระดาษในแต่ละขวดแตกต่างกันอย่างมาก โดยมีสีม่วง สีน้ำเงิน สีชมพู และสีขาว

เธอเดาว่ากระดาษสีขาวเป็นของเขา เพราะดูจากลักษณะนิสัยในอดีตของเขาแล้ว เขาคงไม่ชอบอะไรที่ดูหรูหรา

“งั้นสีชมพูก็คงเป็นของอรอุษาใช่ไหม?” ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัวเมธินี

จักรภพยิ้มขณะพยักหน้า “ใช่แล้ว นั่นเป็นของอรอุษาจริงๆ แต่ผมไม่คิดว่ามันเหมาะสมที่เราจะแอบดูความลับของพวกเขา ดังนั้นผมคิดว่าเราควรเก็บมันไว้และส่งต่อให้พวกเขาเมื่อเราได้เจอกัน”

เมธินีคิดเรื่องนี้สักพักและในที่สุดก็ตอบตกลง การแอบดูความเป็นส่วนตัวของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นไม่ถูกต้องทางจริยธรรมเลย

จักรภพวางขวดอื่นๆ ลงบนพื้น ยกเว้นขวดที่มีกระดาษสีน้ำเงิน “เราเปิดของผมได้ ขวดสีน้ำเงินนี้เป็นของผม”

เขานึกถึงความทรงจำในอดีตและเริ่มพึมพำ “เลอศิลป์กับจิรายุก็ทำเหมือนกันนะ แต่พวกเขาไม่ยอมเขียนความปรารถนาลงไป สีขาวนั่นเป็นของจิรายุ แต่ผมไม่แน่ใจว่าเขาได้เขียนอะไรลงไปไหม เอาไว้เราค่อยเปิดมันพร้อมกับเขาวันอื่นแล้วกัน”

สีฟ้าเหรอ? มันแสดงถึงความหดหู่ ความมีเหตุผล และความหวัง ฉันคิดว่าลักษณะเหล่านี้เข้ากันได้ดีกับอารมณ์ที่จักรภพรู้สึกในตอนนั้น

เมื่อได้เห็นว่าเมธินีตื่นเต้นมากแค่ไหน จักรภพก็เปิดจุกก๊อกออกและยิ้มอย่างเอียงอาย “บอกตามตรงนะ ผมลืมไปแล้วว่าผมปรารถนาอะไร ผมจำไม่ได้เพราะมันนานมากแล้ว”