หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 20

รษิกาไม่รู้จะไปที่ไหนหลังออกมาจากห้องนั้น เธอจึงหนีไปซ่อนอยู่ตรงบันได

ขณะที่เธอพิงกำแพงและหอบเหนื่อยอยู่นั้นเอง เธอก็เอื้อมมือไปแตะริมฝีปากที่เจ็บปวด เธอรู้สึกราวกับว่าไออุ่นของชายคนนั้นยังอบอวลอยู่บนริมฝีปากของเธอ

ครู่ต่อมา รษิกาหลุบตาลงต่ำด้วยความรู้สึกตำหนิตัวเอง

ผ่านมาหลายปีจนเธอคิดว่าไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้เลอศิลป์อีกต่อไป แต่แล้วแค่พบหน้าเขาเพียงครั้งเดียว ชายคนนั้นก็กลับเข้ามาสร้างความเสียหายให้หัวใจเธออีกครั้ง

หลังจากตั้งสติได้สักพักหนึ่ง รษิกาก็กลับไปที่ห้องอาหารของเธอ

พนักงานของสถาบันที่อยู่ในห้องต่างกำลังสนุกกับงานเลี้ยงกันอยู่ แต่เมื่อเธอเข้ามาในห้อง พวกเขาก็เงียบเสียงลงไปนิดหน่อย

คมสันสังเกตเห็นว่าอารมณ์เธอเปลี่ยนไปจากตอนที่ออกไปเข้าห้องน้ำ เขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมไปนานจังเลยล่ะครับ? มีอะไรหรือเปล่า? มันเหมือน… มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเลย”

รษิกายิ้มให้เขาเรียบๆ ก่อนจะส่ายหน้าและตอบไปว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่ไปโทรหาลูกเท่านั้นเอง”

เมื่อพูดจบ เธอก็นั่งลงโดยไม่เปิดโอกาสให้คมสันถามอย่างอื่นเพิ่มอีก

รษิกาออกไปนานพอสมควร เมื่อเธอกลับมาได้ไม่นานนัก งานเลี้ยงก็กำลังจะจบลงพอดี

รษิกาไม่มีอารมณ์จะเลี้ยงฉลองแล้ว เธอจึงตัดสินใจจบงาน

ทุกคนลงไปข้างล่างพร้อมกัน และจากนั้นก็กล่าวอำลารษิกากับคมสัน

ไม่นานนัก ก็เหลือเพียงรษิกาและคมสันอยู่ตามลำพัง

คมสันกล่าวขึ้นมาอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะครับ คืนนี้ดูคุณจะเมามากอยู่ ผมก็เลยเป็นห่วงคุณ”

รษิกาค้อมหัวยอมรับข้อเสนอของเขา “ขอบคุณนะคะ”

หลังจากกลับมาที่นี่ เธอยังไม่ได้ซื้อรถ

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรีบซื้อรถแล้วสินะ

“ด้วยความยินดีครับ”