หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 21

ไอรดายื่นมือที่บาดเจ็บออกมาให้เขาดูแต่โดยดี

เมื่อเขาเห็นรอยช้ำที่มือเธอ เขาก็ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? เด็กคนอื่นแกล้งลูกหรือเปล่า?”

ไอรดาตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวอย่างแรง

เธอไม่ได้โดนรังแกอย่างนั้นหรือ?

เลอศิลป์สับสน “งั้นเกิดอะไรขึ้น?”

ไอรดาหยิบดินสอขึ้นมาและเขียนตัวหนังสือลงไปสองสามคำช้าๆ “สดูด”

จากนั้นเธอก็เอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่าตัวเองเขียนอะไรลงไป

คำนั้นสะกดยากมากเกินไปสำหรับเธอ

เมื่อไรก็ตามที่เธอสะกดไม่ได้ เธอก็มักจะพยายามเขียนไปตามการออกเสียง หรือไม่ก็ข้ามคำนั้นไปเลย

อย่างไรก็ดี เธอไม่ค่อยได้เขียนคำนี้บ่อยๆ เธอจึงไม่แน่ใจว่าเธอสะกดถูกหรือเปล่า

“ลูกสะดุดเหรอ?”

เลอศิลป์ถามหลังจากมองคำที่เธอเขียน

ไอรดาพยักหน้า

จากนั้นเลอศิลป์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะแตะรอยช้ำที่มือเธออย่างแผ่วเบา “คุณครูทายาให้หรือยังคะ?”

ไอรดาพยักหน้าอีกครั้งหนึ่ง

เลอศิลป์พยักหน้าก่อนจะกวาดตามองมือเล็กๆ ที่แสนงดงามของลูกสาวอีกครั้ง “มันคงใช้เวลาหลายวันกว่าจะหาย ลูกต้องทายานะคะ พ่อจะช่วยทาให้ด้วย โอเคไหม?”

ไอรดาไม่ปฏิเสธเขา

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็โน้มตัวลงมาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

เมื่อพวกเขามาถึงห้องนั่งเล่น เขาก็นั่งลงที่โซฟาและอุ้มเธอนั่งตัก และหันไปบอกคติยาว่า “เอากล่องยามาให้ฉันที”

คติยาพยักหน้ารับ ไม่นานนักเธอก็กลับมาพร้อมกับกล่องยา

เลอศิลป์หยิบสเปรย์ออกมาจากกล่องและพ่นลงไปที่รอยช้ำ จากนั้นเขาก็นวดเบาๆ ตรงบริเวณที่เป็นรอย

รอยฟกช้ำนั้นค่อนข้างแย่ แม้ว่าจะผ่านไปนานหลายชั่วโมงแล้วมันก็ยังเจ็บอยู่

แต่กระนั้น ไอรดาก็ไม่ส่งเสียงเอะอะใดๆ เธอแค่เม้มปากไว้และขมวดคิ้วเท่านั้น

เลอศิลป์หันมาดูท่าทีของลูกสาวเป็นครั้งคราวเพื่อดูว่าเขาทำเธอเจ็บหรือเปล่า

เขาจมอยู่ในห้วงความคิดเมื่อเห็นเธอนิ่วหน้า

เธอดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นนิดหน่อยเมื่อเธอเคร่งขรึมขึ้นมา