หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2001

ทั้งที่เลอศิลป์อธิบายแล้ว เมธินีก็ยังคงรู้สึกเคืองเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมล็ดพันธุ์แห่งความรักที่ปลูกไว้ในช่วงสมัยเรียนของพวกเขาได้ให้ผลอันขมขื่นหลังจากการแต่งงานที่รอคอยมานานของพวกเขา

“คุณเลอศิลป์ คุณน่ะอวดดีเกินไป!” เมธินีสรุปในขณะที่จ้องมองเลอศิลป์อย่างดุร้าย

ใบหน้าของเลอศิลป์เต็มไปด้วยความอับอาย ทำให้รษิกายิ้มออกมาบางๆ

ตอนนี้มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว

รษิการู้สึกแตกต่างไปจากในอดีต เธอเริ่มนับพรที่ได้รับ เพราะความปรารถนาของเธอเป็นจริงทีละอย่าง แม้จะล่าช้าไปบ้างก็ตาม

เธอลูบท้องน้อยๆ ของเธอแล้วรู้สึกถึงอนาคตใหม่ที่กำลังก่อตัวขึ้นภายใน

ความยากลำบากที่เด็กทั้งสามต้องเผชิญมาตลอดหลายปีจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก

เลอศิลป์พยักหน้าราวกับกำลังครุ่นคิดขณะยอมรับว่า “จริงอยู่ที่ผมก็ผิดเหมือนกัน ผมเหนื่อยล้าทางจิตใจเพราะต้องพัวพันกับการต่อสู้ในโลกธุรกิจในตอนนั้น สุดท้ายผมก็ปล่อยให้ความคิดของผมถูกสังคมกำหนด”

การยอมรับความผิดพลาดของเลอศิลป์ทำให้ความโกรธของเมธินีบรรเทาลงในที่สุด

เมื่อจักรภพกระตุกเมธินีเบาๆ ท่าทางที่ระมัดระวังของพวกเขาก็ไม่รอดพ้นสายตาของเลอศิลป์

จากนั้น เขาก็เหลือบมองภรรยาของเขาเป็นเชิงคำถาม

รษิกาตอบรับด้วยแววตายืนยัน เธอไม่ได้มีโอกาสบอกเลอศิลป์ว่าจักรภพสารภาพความรู้สึกของเขาเมื่อคืนก่อน

ถึงกระนั้น เลอศิลป์ก็ยิ้มกว้างเพราะเขาเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“จักรภพ ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว ทำไมนายไม่รอกินข้าวเที่ยงด้วยกันล่ะ?” เลอศิลป์เสนอ

ขณะที่จักรภพกำลังจะพยักหน้าตามปกติ แววตาของเมธินีก็ทำให้เขาปฏิเสธคำเชิญ “คราวนี้ไม่ได้หรอก เลอศิลป์ ฉันสัญญากับเมธินีไว้แล้วว่าเราจะพาคุณเรขาไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน”

“ได้เลย ไม่มีปัญหา”

จักรภพเริ่มรู้จักปฏิเสธแล้วหลังจากมีแฟน มันเป็นพัฒนาการที่เลอศิลป์ยินดีเมื่อได้เห็น

หลังจากคู่รักที่เพิ่งคบกันจากไป รษิกาก็เล่าเรื่องการผจญภัยของจักรภพเมื่อคืนก่อนให้เลอศิลป์ฟัง ซึ่งเลอศิลป์อุทานว่า “ผมแปลกใจนะที่จักรภพทำสิ่งที่น่าสนใจได้อย่างนั้น ผมคิดว่าเขาเหนือกว่าผมในเรื่องความรัก!”

ขณะที่รษิกามองสามีของเธอจากหางตา ภาพใบหน้าของเขาในช่วงวัยรุ่นก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

แม้แต่ตอนนี้ ความรู้สึกที่เธอมีจากเมื่อก่อนก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานมากแค่ไหน มันก็เป็นสิ่งที่เธอจะไม่มีวันลืม