หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2003

การันต์ตกตะลึงกับคำตอบนั้น เขาพยายามขยับริมฝีปากที่แตกของเขา แต่สิ่งที่เขาทำได้คือยิ้มแห้งๆ

“ในเมื่อคุณรู้เรื่องนี้แล้ว ผมก็ควรจะสารภาพความจริงเสียที จริงอยู่ที่ผมยอมจำนนต่อความโลภของตัวเองและรับสินบนจากคุณจรุงเกียรติ เป้าหมายของเขาคือให้ผมอยู่เคียงข้างคุณเพื่อเก็บข้อมูล” การันต์เล่าความจริงอย่างตรงไปตรงมา

“ด้วยจุดมุ่งหมายนั้นในใจ ผมจึงหย่าร้างกับวิชุดา ในตอนแรก การหย่าร้างไม่ได้เกิดขึ้นโดยตั้งใจ เมื่อผมได้รับเงินจากคุณจรุงเกียรติเพียงพอแล้ว เธอจะกลับมาอยู่เคียงข้างผม น่าเสียดายที่ผมเป็นคนโง่...” การันต์พึมพำไป

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการคือการเป็นที่ปรึกษาให้การันต์ เขาไม่สนใจเลยว่าการันต์กำลังคิดอะไรอยู่

ท้ายที่สุดแล้ว การันต์ก็ตัดสินใจทิ้งแม่ของรษิกาและไปอยู่กับวิชุดา นอกจากนั้น เขายังพาลูกสองคนเข้ามาในครอบครัว ทำให้รษิกาเกิดบาดแผลทางใจที่เธอจะไม่มีวันรักษาหายได้

“คุณการันต์ครับ ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาอีกต่อไป รษิการู้จุดประสงค์ของคุณดี ดังนั้นคุณก็ไม่ควรจะเข้ามารบกวนชีวิตของเราอีก ส่วนเด็กๆ ผมจะบอกพวกเขาว่าคุณตาเดินทางไปก่อตั้งธุรกิจในต่างประเทศ”

เมื่อพูดจบแล้ว เลอศิลป์ก็หันหลังจากไป แต่เขาไม่คิดว่าการันต์จะมารั้งเขาไว้

การันต์ถูกครอบงำด้วยอารมณ์และเริ่มสั่นไปทั้งตัว

ด้วยแววตาอ้อนวอน เขาพูดว่า “เลอศิลป์ ผมรู้ว่าผมได้ทำบาปร้ายแรงและไม่สมควรได้รับอะไรเลย แต่คุณต้องเชื่อผมเมื่อผมบอกว่าผมได้ตัดสัมพันธ์กับคุณจรุงเกียรติไปแล้ว ผมไม่มีทางที่จะคืนเงินที่เขาให้มาได้ ดังนั้นตอนนี้ผมจึงต้องซ่อนตัวอยู่ ผมสูญเสียทุกอย่างไปแล้วและไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่เลอศิลป์ คุณต้องบอกเรื่องนี้กับรษิกานะ…”

เลอศิลป์หมดความอดทนกับคำพูดเพียงฝ่ายเดียวของการันต์ เขาจึงผลักการันต์ออกไปแล้วตะคอกใส่ “ขอโทษที แต่ผมไม่สนใจว่าคุณจะพูดอะไร ได้โปรดออกไปก่อนที่ผมจะขอให้บอดี้การ์ดของผมไล่คุณออกไปแทน!”

เขาขอโทษเหรอ? เขาสำนึกผิดแล้วเหรอ? ผู้ชายแบบนี้จะไม่มีวันรู้จักสำนึกผิดหรอก!

เลอศิลป์เร่งฝีเท้า เพราะเขาไม่อยากได้ยินเสียงของการันต์อีกต่อไป

การันต์ทำได้แค่จ้องมองร่างของเขาที่กำลังจากไปอย่างว่างเปล่า