หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2004

กลับมาที่ห้องนั่งเล่น รษิกากำลังคุยกับเด็กๆ ว่าน้องของพวกเขาควรจะชื่ออะไร

“ถ้าเป็นผู้หญิง เราขอเรียกเธอว่าดีนี่ได้ไหม หนูชื่อไอวี่ ก็เลยอยากให้น้องสาวชื่อดีนี่ค่ะ” ไอรดาเสนอ

อชิและเบนนี่คิดว่าชื่อนี้เรียบง่ายเกินไป และต้องการชื่อที่มีความหมายมากกว่านี้

“แม่คะ ชื่ออชิกับเบนนี่ก็เรียบง่ายเกินไป ทำไมถึงเลือกชื่อนี้ให้พวกเขาล่ะคะ?” ไอรดาถามด้วยความสับสน

เบนนี่ตอบอย่างรวดเร็ว “ไม่ชัดเจนอีกเหรอ? แม่ตั้งชื่อให้พวกเราที่จำง่าย เพื่อให้คนอื่นจำพวกเราได้ง่ายขึ้น เหมือนกับที่พ่อประทับใจแม่จนลืมไม่ลงไง”

“เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แบบนั้น” อชิโต้แย้งทันที จากนั้นเขาก็เสนอการคาดเดาของเขา “แม่ได้แรงบันดาลใจมาจากรายการโปรดของแม่หรือเปล่า?”

รษิการู้สึกงุนงงกับคำถามของพวกเขา ฉันแค่รู้สึกว่าชื่อเหล่านี้ติดหูและไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก

เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขา เลอศิลป์ก็พบว่าการพูดคุยเกี่ยวกับชื่อของพวกเขานั้นน่าสนใจและพูดแทรกขึ้นมาว่า “ทวดของลูกเป็นคนเลือกชื่อของไอวี่ เขาบอกว่าเขาอยากให้หนูเปล่งประกายเหมือนดวงดาวไง”

“พ่อคิดว่าชื่อน้องของเราควรเป็นชื่ออะไร?” เด็กทั้งสามคนมองพ่อด้วยความคาดหวัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ เขาลังเลเพราะไม่แน่ใจว่าชื่อไหนดีที่สุด

ในที่สุด เขาก็โยนคำถามนี้กลับไปที่เด็กๆ “เอาอย่างนี้ไหม? พวกลูกคิดชื่อได้คนละสองชื่อ ชื่อหนึ่งสำหรับเด็กผู้ชายและอีกชื่อหนึ่งสำหรับเด็กผู้หญิง เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เราจะให้ครอบครัวทั้งหมด รวมทั้งปู่ย่าตายายมาโหวตชื่อของน้อง จากนั้นเราจะใช้ชื่อที่มีคะแนนโหวตสูงสุด ดีไหม?”

เด็กๆ ชอบวิธีการลงคะแนนเสียงแบบยุติธรรมและเห็นด้วยอย่างเต็มใจ

“ผมจะไปค้นหาชื่อในบทกวี!” อชิเดินขึ้นบันไดไปอย่างรีบร้อน

“เขาไม่ได้ออกไป เขาเป็นลม ผมให้บอดี้การ์ดเฝ้าดูเขาอยู่” เลอศิลป์จิบกาแฟ เขาสงสัยว่าเขาควรบอกภรรยาเกี่ยวกับสิ่งที่การันต์พูดหรือไม่ รษิกาเป็นหมอที่มีชื่อเสียง หลังจากตรวจอาการของเขาแล้ว เธอสามารถระบุได้อย่างง่ายดายว่าเขาป่วยเป็นโรคร้ายแรงจริงหรือไม่ หากการันต์โกหกเรื่องนี้ เขาก็เป็นคนบาปที่น่าขยะแขยงจริงๆ

รษิกาขมวดคิ้ว “คุณน่าจะขอให้ใครสักคนส่งเขาไปโรงพยาบาลถ้าเขาเป็นลมนะ เขาสารภาพไหมว่ารับเงินจากทายาทของตระกูลกังสดาลพิภพ”

เลอศิลป์พยักหน้าและตัดสินใจที่จะพูดตรงไปตรงมากับรษิกา

“ถ้าเขาแค่แกล้งทำเป็นหมดสติ ผมจะไล่เขาออกไปทันที อย่างไรก็ตาม เขาบอกผมว่าเขาป่วยหนักและมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ดังนั้น เขาจึงอยากพบคุณและขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว” เลอศิลป์เอ่ยอย่างอ่อนโยน

รษิกาอึ้งและมึนงงไปชั่วขณะ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ริมฝีปากของเธอสั่นเทา

“จริงเหรอ? ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะได้รับกรรมเร็วขนาดนี้ เขาเพิ่งอายุห้าสิบต้นๆ เองนะ” รษิกาถอนหายใจออกมาอย่างกะทันหัน เสียงถอนหายใจนี้เพื่อแม่ของฉัน ตอนนั้น ผู้ชายคนนั้นทิ้งภรรยาและลูกสาวของเขา พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้านของเรา และทำลายครอบครัวที่เคยมีความสุขของเรา เขาสมควรได้รับผลกรรมนั้น