หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 203

เมื่อได้ยินคำพูดของศศิตา เลอศิลป์เม้มปากของเขาอย่างเย้ยหยัน “ถ้าผมไม่อยากแต่งงานแล้วล่ะ แม่จะจัดการยังไงกับอัญชสา?”

แววตาแห่งความตกใจส่องประกายผ่านดวงตาของศศิตา ก่อนที่มันจะกลายเป็นความโกรธในไม่กี่วินาที “ลูกพูดอะไรออกมา? อัญชสารอลูกมากี่ปีแล้ว? เธอเสียสละเพื่อลูกมากแค่ไหน? ตอนนี้ลูกจะมาบอกว่าลูกไม่อยากแต่งงานแล้วเหรอ? สัญญาการแต่งงานระหว่างสองครอบครัวของเราถูกผลัดมาหลายปีแล้ว ลูกเคยคิดไหมว่าคนอื่นจะมองเรายังไงถ้าเรายกเลิกมันกลางคันแบบนี้น่ะ?”

จากนั้นเลอศิลป์ถามเธอกลับอย่างเย็นชา “ตลอดหกปีที่ผ่านมา แม่ไม่เคยสังเกตเห็นปฏิกิริยาต่างๆของผมเลยเหรอ? ผมบอกแม่แล้วว่าผมไม่ต้องการให้แม่เข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ผมจะจัดการของผมเอง!”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยแสดงเจตจำนงที่จะแต่งงานกับอัญชสาตามสัญญาที่ทำกันไว้เลย

เมื่อเห็นความตั้งใจของเขาแล้ว ท่าทีของศศิตาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอเคยได้ยินครอบครัวภักดีสรวงพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนว่าเลอศิลป์บอกอัญชสาเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับการตัดสินใจของเขา

ในตอนนั้น เธอเต็มไปด้วยความสงสัยและคิดว่าด้วยบุคลิกของเลอศิลป์เขาคงไม่ปล่อยให้สัญญาการแต่งงานดำรงอยู่ได้นานขนาดนี้ หากเขาไม่มีเจตนาที่จะแต่งงานกับอัญชสา

แต่ตอนนี้เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากปากของเขาเองแล้ว

ศศิตากำที่วางแขนบนโซฟาไว้แน่น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป “ถ้าลูกไม่ได้คิดจะทำตามสัญญาการแต่งงานกับอัญชสาในตอนแรก แล้วลูกจะทำอะไรกันแน่? ลูกจะแต่งงานกับรษิกาอีกครั้งเหรอ? แม่คิดว่าลูกคงลืมสิ่งที่เธอเคยทำไปแล้วสินะ!”

เมื่อพูดถึงรษิกา เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วอีกครั้งแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไรไป

“ตอนนั้นลูกคงได้อยู่กับอัญชสาไปนานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเธอ! และครอบครัวของเราก็คงไม่ถูกมองว่าเป็นตัวตลกเช่นกัน! เธอจากไปโดยไม่บอกลา ทิ้งไว้แค่เพียงใบหย่า มิหนำซ้ำเธอยังทิ้งไอรดา จนทำให้เด็กน้อยคนนี้ต้องถูกส่งกลับประเทศ เธอทำครอบครัวของเราพังไม่เป็นท่า แม่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงอย่างเธอก้าวเท้าเข้ามาในครอบครัวของเราอีกเป็นอันขาด!”