หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 204

หลังจากนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก เลอศิลป์ก็สั่งให้คติยาพาไอรดาลงมาทานอาหารเย็น

ไอรดาอยู่ในห้องของเธออย่างเชื่อฟัง และคิดถึงสิ่งที่ศศิตาเพิ่งพูดไป เธอเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะที่เธอเพ้อฝันอยู่ว่าจะเป็นอย่างไรถ้ารษิกากลายมาเป็นแม่ของเธอเข้าจริงๆ

ระหว่างทานอาหารเย็น เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “พ่อคะ พ่อจะแต่งงานกับคุณรษิกาไหม?”

จากนั้นเธอก็จ้องมองเขาอย่างมีความหวัง

ตั้งแต่ไอรดากลับมา เธอพูดเพียงไม่กี่คำ แม้ว่าเธอจะพูดกับเขาค่อนข้างมากก็ตาม นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอพูดประโยคยาวๆ แบบนี้กับเขา

เลอศิลป์ค่อนข้างตกตะลึงก่อนจะนึกได้ว่าไอรดาถามอะไรออกมา ขณะที่เขากำลังคิดถึงความรู้สึกของไอรดามีต่อรษิกา เขาก็สงสัยและถามออกไปว่า “ลูกชอบเธอเหรอ?”

เป็นไปตามที่คาดไว้ ไอรดาพยักหน้า

ฉันชอบคุณรษิกามากที่สุดเลย!

เมื่อเขาเห็นความสุขบนใบหน้าของไอรดาตอนที่เธอพูดถึงรษิกา เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมถามไปว่า “ลูกชอบอะไรในตัวเธอบ้าง?”

ไอรดามีช่วงเวลาที่ไม่ค่อยดีกับเธอแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และดูเหมือนว่าเธอชอบพึ่งพารษิกามากมายเหลือเกิน เธอดูสนิทกับรษิกามากกว่าเลอศิลป์เสียอีก

ดูเหมือนเลอศิลป์จะไม่สามารถคิดหาคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ได้ และรับรู้ได้เพียงว่าเป็นเพราะความผูกพันระหว่างแม่ลูก

ไอรดาไม่เคยคิดคำตอบเรื่องนี้มาก่อน เมื่อเลอศิลป์ถามเธอ เธอจึงเอียงศีรษะและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

หลังจากหยุดชั่วคราว ไอรดาก็นับนิ้วพลางตอบอย่างจริงจังว่า “คุณรษิกาสวย อ่อนโยน ทำอาหารเก่ง และเธอก็ดีกับหนูมาก...”

เมื่อฟังคำตอบของเธอ เลอศิลป์ก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายขณะที่เขาถามว่า “แต่คุณรษิกามีลูกชายสองคนอยู่แล้วนะ ลูกอยากให้พวกเขาอยู่กับเราด้วยเหรอ?”

เพราะจนถึงวันนี้ การมีอยู่ของอชิและเบนนี่ยังคงรบกวนจิตใจของเลอศิลป์อยู่

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเด็กที่เชื่อฟัง และเลอศิลป์ก็ชอบพวกเขามาก แต่เขารู้สึกแย่แทนครอบครัวรษิกาตลอดในทุกๆ ครั้งที่นึกถึงเรื่องที่พ่อของพวกเขาทอดทิ้งทั้งเด็กชายและแม่ของพวกเขาอย่างไร้หัวใจ

ในทางกลับกัน ไอรดากลับแสดงสีหน้าไร้เดียงสาและดวงตาของเธอเป็นประกาย “อชิกับเบนนี่ดีกับหนูมาก และหนูก็ชอบพวกเขามากด้วย!”

ฉันชอบคุณรษิกา แล้วก็ชอบอชิกับเบนนี่ด้วย!

จากนั้นเธอก็จำคำถามแรกได้และมองไปที่ เลอศิลป์อย่างมีความหวัง “แล้วพ่อจะแต่งงานกับคุณรษิกาไหม? หนูอยากให้คุณรษิกามาเป็นแม่ของหนู!”

ถ้าไม่ แล้วทำไมพ่อถึงต้องถามฉันมากมายเกี่ยวกับคุณรษิกากันนะ?

ขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนั้น ไอรดาก็ยิ่งมีความหวังมากขึ้นและคิดว่ารษิกาจะต้องเป็นแม่ของเธออย่างแน่นอน

แต่ทำไมพ่อถึงตอบช้าจัง?

ดวงตาของไอรดาเต็มไปด้วยความสับสน ความคาดหวังในใจของเธอลดลงเล็กน้อย “พ่อคะ” เธอจึงกระตุ้นเขาเล็กน้อย

เลอศิลป์มีสติกลับคืนมา แววตาเขาเคร่งขึ้นเพื่อหลบเลี่ยงการจ้องมองของไอรดา “ไม่”

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้

ไอรดาไม่ยอมแพ้ เธอขมวดคิ้วและนึกถึงสิ่งที่ศศิตาพูดก่อนหน้านี้ “แต่คุณย่าบอกว่า…” พ่อต้องการแต่งงานกับคุณรษิกา

ก่อนที่ไอรดาจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ขัดจังหวะเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มันเป็นแค่ความเข้าใจผิด”

เลอศิลป์ไม่ต้องการที่จะสนทนาต่อ เขาจึงเติมอาหารลงในจานของไอรดาพร้อมกล่าวว่า “กินข้าวกันเถอะ จะได้รีบไปพักผ่อนนะ”

ก่อนหน้านี้ไอรดาตื่นเต้นและพูดมากเพียงเพราะเธอคิดว่าเลอศิลป์กำลังจะทำให้รษิกากลายเป็นแม่ของเธอ

แต่เมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา เธอลดสายตาลงอย่างเศร้าสร้อยและหมดความอยากอาหารไปในทันที เธอบังคับตัวเองให้ทานอาหารในจานให้เสร็จก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเดินกลับห้องไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

แม้เห็นว่าไอรดาดูหดหู่เพียงใด แต่เลอศิลป์ก็ทำได้เพียงขมวดคิ้วและเงียบไปอยู่ดี