หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 214

พอพวกเขามาบ้าน เลอศิลป์ก็ชิงพูดขึ้นทันทีตอนที่รษิกากำลังจะช่วยเมธินีลุกออกจากรถ

“ถ้าคุณเป็นห่วงลูกๆ แล้วทำไมถึงไปสถานที่แบบนั้นล่ะ?”

รษิกาแอบเห็นสีหน้าอันเย็นชาของเลอศิลป์ผ่านทางกระจกมองหลัง

เธอชะงักแล้วตอบกลับไป “คุณเลอศิลป์คะ คุณพูดราวกับว่าบาร์เป็นสถานที่อโคจรงั้นแหละ คุณก็ไปที่นั่นมาด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เหมือนกัน ผมไปคุยงานที่นั่น แต่คุณรษิกา คุณน่ะมีผู้ชายมากหน้าหลายตารายล้อมคุณอยู่นะตอนนั้น” เลอศิลป์ยอกย้อนกลับ

รษิกาอดที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับคำเสียดสีของเขาไม่ได้ ในตอนนั้นเธอก็ย้อนนึกไปถึงคำพูดที่เลอศิลป์พูดกับเธอตอนอยู่ที่บาร์

“คุณรษิกา คุณน่ะมีลูกสองคนแล้วนะ ผมแนะนำให้คุณหยุดพฤติกรรมแบบนี้เถอะ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงของคุณก็ตามที แต่ให้นึกถึงลูกชายของคุณบ้าง ผมสงสัยเลยว่าพวกเขาจะคิดยังไงถ้าเกิดได้รู้ว่าแม่ของตัวเองไปสถานที่แบบนั้นบ่อย ๆ แถมยังไปคุยกับพวกผู้ชายแปลกหน้าอีก” เลอศิลป์แอบเหน็บแนม

นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาพูดเรื่องนี้กัน

รษิกาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์หรือเปล่า แต่ในตอนนั้นเธอระงับความโกรธของตัวเองไว้ไม่ได้เลย “คุณเลอศิลป์ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าตัวเองกำลังจุ้นจ้านโดยการแทรกแซงชีวิตส่วนตัวของฉันอยู่น่ะ? ฉันมีลูกสองแล้วมันจะทำไมล่ะ? ตอนนี้ฉันโสดแล้ว การที่ฉันจะไปดื่มกับผู้ชายคนอื่นๆ บ้างมันจะเป็นอะไรไป? เราก็โตๆ กันแล้วนี่” เธอยอกย้อนกลับ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อรู้สึกได้ว่ารษิกากำลังอารมณ์เสีย เขาอยากจะยอกย้อนกลับแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ถึงแม้ว่าจะมีลูกสองแล้ว แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆ ตอนนี้รษิกาก็เป็นโสดแล้ว จากความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ ฉันไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะไปวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเธอได้เลย แต่ว่า ฉันก็ยังโมโหเวลาเห็นเธออยู่กับชายอื่น

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เลอศิลป์ก็เอ่ยปากขึ้นมา “คุณคิดที่จะหาพ่อให้อชิกับเบนนี่จากสถานที่แบบนั้นเหรอ? คุณคิดว่าจะหาผู้ชายที่น่าไว้ใจสักคนได้จากที่นั่นเหรอ?”

รษิกาหลุดหัวเราะเบาๆ “ฉันจะรู้ว่าผู้ชายน่าไว้ใจไหมก็ตอนที่เราได้ทำความรู้จักกัน และแน่นอนว่าฉันจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนั้นน่าเชื่อถือไหม ถ้าเกิดคุณยังเข้ามาขัดจังหวะเหมือนที่คุณทำไปเมื่อครู่นี้ คุณเลอศิลป์ ถ้าเกิดคุณเป็นกังวลมากนัก ทำไมไม่ลองแนะนำใครสักคนให้ฉันดูล่ะ?”

“รษิกา!” แววตาแห่งความโกรธได้ฉายแววขึ้นในดวงตาของเลอศิลป์

รษิกาเบือนหน้าหนีด้วยความผิดหวัง “คุณเลอศิลป์ ถ้าคุณไม่คิดจะทำแบบนั้น คุณก็ควรยุ่งแต่เรื่องของตัวเองนะคะ”

หลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูรถแล้วช่วยเมธินีลุกออกจากรถ

เมื่อมองผ่านทางกระจกมองหลัง เลอศิลป์ก็เห็นว่ารษิกาต้องพยุงเมธินีเดินไปด้วยความยากลำบาก เขาทำหน้าบูดบึ้งแล้วลุกออกจากรถไปเพื่อจะไปช่วยรษิกา

พอรู้ว่าเลอศิลป์ต้องการจะทำอะไร รษิกาก็หันไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงเขาทันที เธอมองผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วก็พูดออกไปแบบไม่แยแส “คุณเลอศิลป์ คุณก็พูดถูกนะ ที่บอกว่าเราควรจะระมัดระวังในการเลือกคู่ ฉันเองก็ไม่ได้สนใจผู้ชายที่แต่งงานแล้ว และในเมื่อคุณเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ฉันว่าคุณควรอยู่ห่างๆ ฉันไว้ดีกว่า”

สีหน้าของเลอศิลป์แปรเปลี่ยนไปเมื่อได้ฟังความเห็นของเธอ

รษิกาพูดต่ออย่างเย็นชา “คุณเลอศิลป์ ถ้าเกิดคุณอัญชสากับไอรดาเข้าใจเรื่องนี้ผิดขึ้นมา มันอาจจะทำลายชีวิตอันแสนสุขของครอบครัวคุณก็ได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้ยังไงด้วย”

เมื่อหกปีก่อนอัญชสาเชื่อว่ารษิกาคือมือที่สาม ดังนั้น รษิกาก็เลยไม่อยากเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาอีก

เมื่อเขาได้เห็นท่าทางที่เฉยชาของเธอ สีหน้าของเลอศิลป์ก็กลับกลายเป็นหม่นหมองราวกับพายุโหมกระหน่ำ บรรยากาศรอบตัวเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด

อย่างไรก็ดี รษิกาก็ช่วยเมธินีเดินเข้าบ้านไปประดุจว่าเธอไม่เห็นสีหน้าของเขา