หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 213

หลายคนตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงนั้น

รษิกาถึงกับยืนตัวแข็งทันที

เธอรู้จักเลอศิลป์เป็นอย่างดี แค่ได้ยินเสียงเขา เธอก็สามารถจินตนาการสีหน้าที่เย็นชาของเขาในขณะนั้นได้

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้น

แต่ในตอนนั้น เลอศิลป์ก็เดินนำพวกเธอไปแล้ว

เทวากรสังเกตว่าเลอศิลป์จ้องมองรษิกาเขม็ง สีหน้าเทวากรเปลี่ยนไปทันที “คุณเลอศิลป์เหรอ?”

เขาไม่คิดว่าเลอศิลป์จะมีผู้หญิงอื่นนอกจากอัญชสา

ความสงสัยค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจเทวากร เมื่อเขาเห็นท่าทีของเลอศิลป์ที่มีต่อรษิกา

สีหน้าเลอศิลป์ค่อยๆ เย็นชา เมื่อเขานึกภาพที่รษิกาชนแก้วกับเทวากรก่อนหน้านี้ “คุณเทวากร เวลาจะจีบใครคุณควรระวังด้วยนะ คุณไม่ควรเข้าหาผู้หญิงที่มีลูกแล้ว”

ขณะที่พูด เลอศิลป์ก็เหลือบมองรษิกาอย่างมีความหมาย

ดวงตาเทวากรฉายแววประหลาดใจเมื่อได้ยินเขาพูดประชดประชันแบบนั้น

รษิกามีลูกแล้วงั้นเหรอ? ไม่น่าใช่หรอกมั้ง

รษิกาไม่คิดว่าเลอศิลป์จะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนแปลกหน้าแบบนี้ แถมยังเป็นการพูดเพื่อยั่วโมโหเธออีกด้วย สีหน้าเธอโมโหราวกับพายุ “ใช่ ฉันมีลูกสองคน แต่มันก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อชีวิตฉัน หรือการเลือกคบเพื่อนของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันก็ได้นะคุณเลอศิลป์”

บรรยากาศเริ่มชวนอึดอัดเมื่อเลอศิลป์หันไปมองเทวากรและเพื่อนๆ ของเขา เขาเม้มปากแล้วถามว่า “แน่ใจเหรอว่าคุณอยากพูดเรื่องนี้ที่นี่?”

พวกเขาอยู่ใกล้เวทีเต้นรำมาก และด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของพวกเขา ทำให้พวกเขาเป็นที่สนใจของผู้คนรอบข้าง

เมื่อเห็นคนอื่นมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น รษิกาก็กำหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธที่พุ่งสูง เธอพยุงตัวเมธินีและหันหลังออกจากบาร์ไป

รษิกาไม่มีเวลาอธิบายให้ลิสาฟังตอนที่เธอออกจากบ้านก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเมธินีพูดอะไรกับพวกเขา ตอนนี้อชิและเบนนี่จะยังรอฉันอยู่ไหมนะ?

รษิกาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาออกคำสั่ง

ขณะนั้น เมธินีรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะสั่นด้วยความเหน็บหนาว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเห็นรถคันข้างหน้าเธอ เธอจึงเข้าใจผิดว่าเป็นรถแท็กซี่ ทำให้เธอเปิดประตูและขึ้นรถไปทันที

สิ่งที่เมธินีทำ ทำให้รษิกาตกใจและทำตัวไม่ถูก เธอโน้มตัวเข้าไปเพื่อจะบอกให้เพื่อนลงจากรถ แต่สุดท้ายเธอก็พบว่าเมธินีดันหลับไปแล้ว

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็ต้องเลยตามเลย เธอพูดกับเลอศิลป์ที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างแผ่วเบาว่า “ขอบคุณนะคะคุณเลอศิลป์ ฉันเป็นหนี้บุญคุณคุณเข้าแล้ว”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วโดยไม่ตอบเธอ เขาสั่งให้คนขับรถไปส่งพวกเธอที่บ้านของรษิกาด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ

รถจึงเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางทันที

บนรถเงียบสนิทตลอดทาง มีเพียงเสียงละเมอของเมธินีเป็นครั้งคราว

บรรยากาศภายในรถช่างอึมครึมอย่างถึงที่สุด