หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 212

ในขณะเดียวกัน ในห้องวีไอพีชั้นบน เลอศิลป์กำลังมองดูชายพุงย้วยวัยกลางคนกำลังชนแก้วกับคนนั้นคนนี้ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เมื่อเขาไปรับไอรดาในตอนบ่าย เขาสังเกตเห็นว่าลูกสาวอารมณ์ไม่ดี แถมยังฉุนเฉียวใส่เขาเมื่อกลับถึงบ้าน

ฉันเดาว่าไอวี่คงอารมณ์ไม่ดีเพราะไม่ได้เจอรษิกามาพักหนึ่งแล้ว หรือว่ารษิกาทำตัวห่างเหินกับไอวี่กันนะ? แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร ฉันเองนี่แหละที่เป็นคนผิด เธอคงตีตัวออกหากไอวี่เพราะฉันเอง

ด้วยเหตุนี้ ทำให้เลอศิลป์กระสับกระส่ายตลอดทั้งคืน

และเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นที่ไม่ได้ข้อเสนอที่น่าพอใจจากชายเหล่านั้น ทั้งที่อุตส่าห์เจรจากันเป็นเวลานาน

“ขอโทษนะครับ ผมขอตัวออกไปสูดอากาศสักหน่อยนึงนะ” พูดจนเลอศิลป์ก็ลุกขึ้นยืนทันที

ชายเหล่านั้นไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงเฝ้าดูเขาเดินออกไปจากห้อง

ห้องส่วนตัวของเลอศิลป์หันหน้าไปทางเวทีเต้นรำชั้นล่าง ในขณะที่เขาเดินออกไป สายตาของเขาก็หยุดชะงักที่เวทีเต้นรำ และเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยลางๆ

เลอศิลป์ถึงกับก้าวขาเดินต่อไปไม่ได้

แสงไฟวูบวาบไปมาบนเวทีเต้นรำ ทำให้เลอศิลป์ไม่แน่ใจสายตาตัวเอง ขณะที่เขาพยายามมองอีกครั้ง แต่ร่างที่คุ้นเคยนั้นก็ลับหายไปจากสายตาเขาแล้ว

เขายืนนิ่ง จ้องมองไปที่เวทีเต้นรำด้วยความหวังว่าจะหาร่างนั้นเจออีกครั้ง แต่เขากลับไม่พบอะไรเลย เลอศิลป์ดึงสายตาตัวเองกลับมา พลางเย้ยหยันตัวเองในใจ

ฉันสงสัยจริงๆ ว่ารษิกามีพลังเวทมนตร์แบบไหนกันนะ? ฉันแค่มองไปรอบๆ แต่ทำไมเธอกลับโผล่เข้ามาในหัวฉันซะได้?

เมื่อเขากำลังจะหันหลังกลับ เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากโต๊ะหนึ่งที่อยู่ชั้นล่าง

เสียงนั้นดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที เกือบทุกคนในบาร์ให้ความสนใจโต๊ะนั้น รวมถึงเลอศิลป์ด้วย

ดวงตาของเลอศิลป์จ้องเขม็งทันทีที่เห็นว่าใครอยู่ที่โต๊ะนั้น

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา! คนที่ดูคุ้นๆ นั้นคือรษิกาจริงๆ! เธอคงเดินกลับโต๊ะหลังจากเต้นบนเวทีจนหนำใจแล้ว

ดูๆ แล้ว พวกเขาส่งเสียงดังเพราะสิ่งที่รษิกาทำกับชายคนนั้น พวกเขาดูสนิทสนมกันจัง

เมธินีดื่มไปเยอะและรู้สึกเมามาก เมื่อรษิกาชวนกลับ เธอจึงพยักหน้าด้วยความงุนงงและพึมพำว่า “โอเค สนุกกันต่อเลยนะทุกคน พวกเราขอกลับก่อน”

พูดจบเธอก็ยื่นมือไปหารษิกา

รษิกาดึงตัวเธอขึ้นมาอย่างสุดกำลังพร้อมทั้งบอกลาทุกคนอย่างสุภาพ

“เดี๋ยวผมช่วยเอง” เทวากรยืนขึ้นและพูดต่อว่า “คุณไม่ไหวหรอก ให้ผมช่วยพาเธอไปส่งที่รถดีกว่า”

รษิกาลังเลอยู่ไม่กี่วินาที เมื่อมองไปที่เพื่อนขี้เมาของเธอ ในที่สุดเธอก็เห็นด้วย “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ!”

หลังจากเห็นท่าทีของเทวากรในคืนนั้น รษิกาก็รู้สึกประทับใจในตัวเขา นอกจากนี้ เธอก็ไม่สามารถดูแลเมธินีได้หลังจากที่ตัวเองดื่มไวน์ไปสองสามแก้ว

เมื่อเห็นว่าเธอตอบตกลง เทวากรจึงเดินเข้าไปหาพวกเธอและกำลังยื่นมือไปช่วยรษิกา แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงทุ้มๆ ดังมาจากข้างหลัง น้ำเสียงของชายคนนั้นดูไม่พอใจเท่าไรนัก

“ผมซึ้งในน้ำใจของคุณนะครับ แต่ผมจะไปส่งพวกเธอเอง ขอบคุณมากนะคุณเทวากร”