หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 216

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาอดคิดถึงรษิกาไม่ได้

เธอทำยังไงให้ไอวี่ค่อยๆ พูดได้เนี่ย?

เขาจนปัญญาเมื่อต้องเจอกับปัญหาเดียวกันนี้

เมื่อสังเกตเห็นว่าไอรดาจะตอบสนองแค่ตอนที่เอ่ยถึงชื่อของรษิกา เลอศิลป์ลองถามอีกครั้ง “ไอวี่ ลูกอยากเจอหมอรษิกามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ไอรดาพยักหน้าอย่างจริงจังและจ้องหน้าเลอศิลป์อย่างมีความหวัง เหมือนเธอจะคิดว่าเขาพอมีวิธีให้เธอได้เจอกับรษิกา

พอเลอศิลป์ได้เห็นสีหน้าที่มีความหวังของไอรดา แววตาของเขาก็หม่นหมองลงเล็กน้อย เขาค่อยๆ หลบสายตา “เธอชอบหนูมากนะไอวี่ บางทีเธออาจจะยุ่งเรื่องงานก็ได้นะ ก็เลยไม่มีเวลามารับฝาแฝด อย่ากังวลไปเลยนะ”

พอไม่ได้รับคำตอบอย่างที่เธอคาดหวังไว้ ไอรดาก็ก้มหน้าลงเหมือนคนคอตก เธอพยักหน้าเป็นการตอบรับแบบไร้เรี่ยวแรง

ไม่ว่าเลอศิลป์จะพูดอะไร ไอรดาก็ตอบแค่พยักหน้าหรือส่ายหัวเท่านั้น แถมเธอยังควานหาสมุดบันทึกในกระเป๋าของเธอ เพื่อที่จะเขียนคำตอบกลับไปให้เขา

มีแค่การพูดถึงรษิกาเท่านั้นที่จะกระตุ้นปฏิกิริยาตอบกลับที่ชัดเจนจากไอรดาได้

ยิ่งเลอศิลป์พยายามโน้มน้าวให้เธอพูดมากเท่าไร เขายิ่งรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

สักพักหลังจากนั้น เลอศิลป์ไม่อาจจะห้ามใจไว้ได้อีกต่อไป เขาจึงถามไอรดาออกไปว่า “ลูกช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าทำไมพออยู่บ้านคุณรษิกาแล้วถึงพูดได้? เธอสอนให้ลูกพูดได้ยังไง?”

เมื่อไม่สามารถตอบคำถามนั้นด้วยการพยักหน้าหรือส่ายหน้าได้ ไอรดาก็ขมวดคิ้วและรู้สึกทุกข์ใจ

พอนึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ที่บ้านของหมอรษิกา ไอรดากลับใจลอยมากยิ่งขึ้น

ฉันแค่อยากอยู่กับหมอรษิกานานขึ้นอีกสักนิด

เลอศิลป์หยิบปากกาและกระดาษออกมาแล้วยื่นให้ไอรดา “ถ้าลูกไม่อยากพูด ลูกเขียนให้พ่ออ่านก็ได้”

เลอศิลป์ไม่อยากให้ไอรดานิ่งเงียบอยู่นาน เนื่องจากความสัมพันธ์ล่าสุดระหว่างเขากับรษิกา ทำให้เขาไม่สามารถส่งไอรดาไปบ้านเธอได้ เขาอยากอยากรู้ว่าตัวเองจะเรียนรู้วิธีการของรษิกาได้บ้างหรือไม่

พอรับปากกาและกระดาษแล้ว ไอรดาก็ค่อยๆ เขียนลงไปว่า อชิกับเบนนี่จะไม่สนใจหนู ถ้าเกิดหนูไม่พูดออกไป

ถ้างั้นเด็กน้อยสองคนนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ไอวี่เริ่มพูดงั้นเหรอ?

อชิกับเบนนี่ดีกับฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน แถมพวกเขายังปกป้องฉันตอนอยู่โรงเรียนอนุบาลด้วย พอมีพวกเขาอยู่ด้วย เด็กๆ คนอื่นก็เลยไม่กล้าเข้ามาแกล้งฉันอีกต่อไป ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงในโรงเรียนอนุบาลแล้วตอนนี้!