หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 237

อัญชสามาถึงเบญจลัยในตอนเที่ยง ระหว่างทางมาที่นี่ เธอโทรหาศศิตาและถามว่าเลอศิลป์พักอยู่ที่ไหน พอลงจากเครื่องบินมาแล้ว เธอก็ตรงไปที่โรงแรมทันที

เมื่อมาถึงทางเข้าโรงแรม ในใจเธอก็มีแต่ความสงสัยขณะที่ขมวดคิ้วแน่น

จากสถานะของเลอศิลป์ เขาควรจะต้องเข้าพักที่โรงแรมห้าดาวเป็นอย่างน้อย แม้ว่าเขาจะมาทำงานก็ตามที แม้โรงแรมแห่งนี้จะดูไม่ได้แย่มากนัก แต่มันก็ไม่สมฐานะของเขาอยู่ดี

นอกจากว่า… เขาจะมาที่นี่เพื่อตามหานังบ้านั่น

จิตใจของอัญชสาจมอยู่ในภวังค์ความคิด เธอรีบเดินไปที่แผนกต้อนรับและถามว่า “สวัสดีค่ะ ฉันมาหาเพื่อนคนนึง รบกวนช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะว่าคุณเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์พักอยู่ที่ห้องไหน?”

พนักงานต้อนรับมองเธอและกำลังจะถามความสัมพันธ์ของเธอกับเขา แต่อัญชสาก็รีบเสริมขึ้นมาทันทีว่า “ฉันเป็นคู่หมั้นเขาค่ะ เพิ่งโทรไปหาเขาเมื่อครู่นี้แล้วเขาก็บอกห้องมาแล้ว แต่ฉันความจำไม่ดีก็เลยลืมที่เขาบอกไปหมดเลย ฉันไม่อยากโทรไปรบกวนเวลางานของเขาอีกรอบ รบกวนคุณช่วยหาให้หน่อยได้ไหมคะ?”

พอพูดจบแล้วเธอก็ยิ้มให้พนักงานคนนั้น

พนักงานต้อนรับคนนั้นสังเกตเห็นอัญชสาตั้งแต่เดินเข้ามาและรู้ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาๆ แน่ เมื่อได้ยินคำพูดเธอแล้ว พนักงานต้อนรับจึงไม่สงสัยอะไรเธออีกและรีบค้นหาหมายเลขห้องของเลอศิลป์ในทันที

อัญชสาดีใจที่ได้หมายเลขห้องของเลอศิลป์มาโดยไม่ต้องทำอะไรมากเลย รอยยิ้มของเธอยิ่งดูจริงใจมากขึ้นเมื่อพูดว่า “เขาคงยังไม่กลับมาในเร็วๆ นี้ คุณช่วยเอาคีย์การ์ดห้องเขาให้ฉันก่อนได้ไหมคะ? ฉันจะได้ขึ้นไปรอข้างบน”

พนักงานต้อนรับดูหนักใจขณะที่ตอบว่า “ขอโทษนะคะ แต่เราคงให้คีย์การ์ดห้องของแขกไปเลยไม่ได้ค่ะ”

รอยยิ้มของอัญชสาค้างเติ่ง “งั้นช่วยดูให้หน่อยค่ะว่ามีห้องใกล้ๆ เขาที่ว่างอยู่บ้างไหม? ฉันจะได้เข้าไปพักที่ห้องนั้นก่อน”

พนักงานต้อนรับตอบตกลงและดำเนินการให้อัญชสาเข้าพักอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น รษิกากับรณภพก็กลับมาจากข้างนอกพอดี

หลังจากทานมื้อเช้ากันแล้ว เลอศิลป์ปลีกตัวออกไปก่อนเพราะเขาต้องทำงาน และในตอนนั้นเองที่รษิการู้สึกโล่งใจในที่สุด

ด้วยความที่พวกเขาไม่ได้มีอะไรต้องทำในช่วงบ่าย เธอจึงขอให้รณภพนัดรุ่นพี่ที่เจอกันเมื่อวานนี้ เพื่อที่จะได้ขอโทษพวกเขาที่เธอกลับไปโดยไม่ลาพวกเขาเสียก่อน

“นี่ค่ะ คีย์การ์ดของคุณ” พนักงานต้อนรับบอก

รษิกาเงยหน้าไปมองโดยไม่รู้ตัวและสีหน้าของเธอก็แย่ลงทันทีเมื่อได้เห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงแผนกต้อนรับ

อัญชสาเหรอ? เธอมาทำอะไรที่นี่?

บทสนทนาระหว่างเธอกับอัญชสาที่ร้านกาแฟเมื่อวันก่อนนั้นยังก้องอยู่ในหู เธอไม่อยากจะข้องแวะอะไรกับอัญชสาอีกแล้ว เธอจึงก้มหน้าและอยากจะออกไปจากตรงนี้เงียบๆ

เมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรจากเธอเลย รณภพจึงถามด้วยความงุนงงว่า “รษิกา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

เธอชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินคำถามของเขาและรู้ว่าวันนี้เธอคงหนีอัญชสาไปไม่พ้นแน่ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมา และเป็นจริงอย่างที่คิดไว้ เพราะอัญชสาได้ยินเสียงรณภพและกำลังจ้องมาทางพวกเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า