หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 236

“เป็นอะไรไป? ทำไมอารมณ์เสียแบบนั้นล่ะ?”

จันทราได้ยินเสียงเอะอะข้างบน เมื่อเข้ามาในห้อง เธอก็เห็นท่าทีของอัญชสาจึงเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง เธอนั่งลงที่เตียงและจับมือลูกสาวเอาไว้

นาทีที่เธอนั่งลง อัญชสาก็เหวี่ยงมือแม่ของเธอออกไป “เลอศิลป์อยู่กับนังนั่นอีกแล้วนะคะ!”

ใบหน้าของจันทราหม่นหมองลงไปทันที “เป็นไปได้ยังไง? ก็ศศิตาคุยกับเลอศิลป์แล้วไม่ใช่เหรอ? มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันไปหรือเปล่า?”

อัญชสาเดือดดาลเมื่อนึกถึงเสียงของรษิกาและท่าทีเฉยเมยที่เลอศิลป์มีต่อเธอ “หนูได้ยินเสียงอีบ้านั่นเอง ไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดไปได้”

ท่าทีของเลอศิลป์เมื่อครู่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าฉันโทรไปขัดจังหวะพวกเขา ไม่งั้น ทำไมเขาถึงอยากจะวางสายทันทีที่โทรติดกันล่ะ?

นังบ้านั่นหนีไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำเมื่อหลายปีก่อน ที่กลับมาคราวนี้มันจะมายั่วยวนอะไรเลอศิลป์อีก?

จันทราขมวดคิ้ว “เลอศิลป์ไปทำงานไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาจะไปอยู่กับเธอได้ยังไง?”

มันคงจะดีถ้าจันทราไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เธอก็พูดออกมาแล้ว อัญชสาจึงกัดฟันแน่นก่อนจะสรุปเอาเองว่า “เขาอ้างว่าไปทำงาน แต่กลับตามนังบ้านั่นไปที่เบญจลัยไงคะ!”

ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าได้ยังไงล่ะ?

ดูจากเวลาแล้ว… ไม่ใช่ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เมื่อคืนหรอกเหรอ?

พอคิดได้อย่างนั้น อัญชสาก็รีบลุกจากเตียง เธอจะนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้ว แต่เธอก็คิดไม่ออกว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีเช่นกัน

สีหน้าของจันทราบูดบึ้งเมื่อได้ยินอย่างนั้น

การแต่งงานของเลอศิลป์กับอัญชสาถูกยื้อมาจนถึงหกปี แม้ว่าเลอศิลป์จะเลื่อนการแต่งงานไป แต่พวกเขาก็ไม่ได้กังวลเลยแม้สักครั้งว่าการแต่งงานนั้นจะไม่เกิดขึ้นมา