หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 235

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำลายบรรยากาศอันตึงเครียดที่โต๊ะอาหารนั้นทันที

ขณะที่เลอศิลป์ครุ่นคิดเรื่องความสัมพันธ์ของรษิกากับรณภพอยู่นั้น เขาก็รับสายโดยที่ไม่ทันได้มองหน้าจอโทรศัพท์

นาทีที่กดรับสายนั้นแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่เจือด้วยความกังวลดังก้องมา

“เลอศิลป์ ฉันได้ยินว่าคุณไปทำงานที่เบญจลัย เป็นไงบ้างคะ? จัดการได้เรียบร้อยไหม?”

อัญชสาไปหาเลอศิลป์ที่บริษัทของเขามาเมื่อวานนี้และต้องเสียเวลาเปล่า เธอมารู้ทีหลังว่าเลอศิลป์เดินทางไปเบญจลัยโดยที่เธอต้องถามจากศศิตา เช่นนี้แล้ว เธอจึงโทรมาหาเขาแต่เช้าเพื่อจะแสดงความเป็นห่วงที่มีต่อเขา

เธอคิดว่าเขาจะไม่รับสายเหมือนครั้งก่อนๆ ที่เธอโทรไป แต่คราวนี้เธอไม่ได้คิดเลยว่าเขาจะรับสายอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

อัญชสาคิดว่าเลอศิลป์เลิกมีอคติกับเธอได้เสียที เสียงของเธอจึงเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเธอ และมองหน้ารษิกาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

ขณะที่พวกเขาเงียบกันไป รษิกากับรณภพก็ได้ยินเสียงจากปลายสายแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจแอบฟังเลยก็ตาม

สายตาของรษิกาเข้มเครียดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนั้น

เธอจำคำพูดของอัญชสาได้เมื่อเผชิญหน้ากันเมื่อครั้งล่าสุด อัญชสาบอกไว้ว่ารษิกาเป็นมือที่สามที่แทรกกลางความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเลอศิลป์

สายที่โทรเข้ามานั้นยิ่งย้ำเตือนรษิกาให้ตระหนักว่า ไม่ว่าท่าทีของเลอศิลป์จะเป็นอย่างไรก็ตาม เขาก็จะต้องหมั้นกับอัญชสาในเร็วๆ นี้ มันก็เหมาะดีอยู่แล้วที่เธอควรจะรักษาระยะห่างกับเขาเอาไว้

ขณะที่เธอนึกได้อย่างนั้น เธอก็วางส้อมลงและยิ้มอย่างสุภาพให้เลอศิลป์ ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไปในทันที

เมื่อเห็นอย่างนั้น เลอศิลป์ก็พูดกับอัญชสาโดยไม่ลังเลใจแม้แต่วินาทีเดียวว่า “ผมมีเรื่องต้องไปทำ แค่นี้ก่อนนะ”

เขาเงยหน้ามาและอยากจะบอกอะไรบางอย่างกับรษิกา แต่เขาก็เห็นเธอลุกขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นและรีบลุกขึ้นโดยที่ยังไม่ทันได้กดวางสาย

รษิการีบจะเดินออกไปจนทำให้บังเอิญชนเก้าอี้ข้างๆ เธอ ก่อนจะร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงของเธอนั้นก็ดังอยู่เพียงไม่นาน

ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!