หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 234

รษิกาเป็นงงเมื่อเห็นเขาพยักหน้า

“นี่ก็ใกล้เวลามื้อเช้าแล้ว ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราไปกินมื้อเช้าด้วยกันได้นะ” เลอศิลป์มองทั้งสองคนอย่างนิ่งสงบ

ท่าทีของรษิกากับรณภพเปลี่ยนไปทันที พวกเขาไม่เข้าใจว่าเลอศิลป์จะสื่ออะไร

ครู่หนึ่งต่อมารษิกาจึงได้สติ เธอฝีนยิ้มและพูดไปว่า “คุณคงงานยุ่งนะคะ แล้วฉันก็ต้องการเวลาเก็บข้าวของก่อนด้วย อีกอย่างฉันไม่อยากให้คุณมาเสียเวลารอ เดี๋ยวเอาไว้ฉันค่อยไปกินมื้อเช้าเองดีกว่าค่ะ”

เลอศิลป์ตอบพลางยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ผมก็ไม่ได้มีงานอะไรมากมาย ผมรอได้”

รษิการู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง เธอยิ้มและพูดต่อไปว่า “ฉันเกรงว่าคุณจะไม่ชินกับอาหารที่พวกเรากินน่ะสิคะ”

เลอศิลป์ยังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อน “ไม่ต้องกังวลหรอก ผมไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องกินอยู่แล้ว”

รษิกาพูดไม่ออก

ผู้ชายคนนี้อยู่ในจุดสูงสุดของโลกธุรกิจการค้า ฉันพูดและทำอย่างชัดเจนว่าไม่อยากไปกินข้าวเช้ากับเขา แต่เขาก็เจตนาตอบกลับมาแบบนี้! นี่เขาต้องการจะทำบ้าอะไรกันแน่?

รษิกาเริ่มจะปวดหัวมากขึ้นไปอีก ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ตัดสินใจใช้รณภพเป็นข้ออ้าง “ฉันมีธุระต้องคุยกับรณภพหลังกินข้าวเช้าเสร็จ มันคงไม่สะดวกใจถ้ามีคุณอยู่ด้วยนะคะ คุณเลอศิลป์”

จากนั้นเธอก็ส่งสายตาอ้อนวอนให้รณภพ

รณภพยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์ “ใช่ครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันจริงๆ เราขอเวลาเป็นส่วนตัวกันตามลำพังจะได้ไหมครับ?”

เลอศิลป์ไม่พอใจที่สองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่เขาก็พูดออกมาอย่างสงบนิ่งว่า “งั้นเหรอครับ? เอาเป็นว่าพอพวกคุณจะคุยกันเมื่อไร ผมก็ค่อยไปก็แล้วกัน”

รษิกาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเลอศิลป์จะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ เธอกำลังคิดหาข้ออ้างอื่นอยู่ แต่เขากลับชิงพูดเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาเสียก่อน

“คุณรษิกา คุณคงจำได้นะว่าคุณจะเลี้ยงกาแฟผมเมื่อคืนนี้ แต่กลายเป็นว่าผมเป็นคนจ่ายเอง ดังนั้นผมจึงไม่นับ อีกอย่าง ผมก็มาส่งคุณที่นี่เมื่อคืนนี้ ถ้ารวมกันเข้าไปแล้ว ผมก็แน่ใจว่ามันไม่มากเกินไปที่จะขอทานมื้อเช้าร่วมกันกับคุณ จริงไหม?” เลอศิลป์มองหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา