หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 233

เช้าวันต่อมา รณภพตื่นขึ้นในตอนเช้าพร้อมกับอาการปวดหัวเล็กน้อย ด้วยความที่นึกถึงรษิกาอยู่ เขาจึงรีบล้างหน้าล้างตาและเดินไปที่ห้องข้างๆ

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาก็เห็นว่าประตูห้องที่อยู่ซ้ายมือของห้องรษิกาเปิดออกมาแทบจะพร้อมกัน วินาทีต่อมา และร่างที่คุ้นเคยก็เดินออกมา

เลอศิลป์เองก็เป็นห่วงรษิกาเหมือนกัน เขาจึงเดินออกมาดูเธอ และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เจอกับรณภพ

พอเขาสบตารณภพ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย กระนั้น เขาก็ทักทายรณภพอย่างสุภาพ “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณรณภพ”

รณภพรู้จักเลอศิลป์ แต่เขาก็ลังเลที่จะเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

เพราะถึงอย่างไร คณะผู้จัดงานประชุมก็เป็นคนจองห้องโรงแรมนี้ให้กับพวกเขา มันเป็นโรงแรมระดับกลางๆ ในเมืองเบญจลัย และเมื่อดูจากสถานะของเลอศิลป์แล้ว เขาคิดว่ามันไม่เหตุผลเลยที่เลอศิลป์จะมาเข้าพักในสถานที่แบบนี้

เมื่อถึงตอนที่เลอศิลป์พูดกับรณภพก่อน รณภพจึงได้แน่ใจว่าเขาเป็นเลอศิลป์จริงๆ หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง รณภพก็ยิ้มและพยักหน้าให้ “สวัสดีครับ”

เลอศิลป์พยักหน้ารับและเดินไปที่ประตูห้องรษิกาด้วยท่าทีเฉยเมย ก่อนจะเคาะประตูห้องเธอ

รณภพยืนตัวแข็งทื่อ ความคิดต่างๆ แล่นอยู่ในหัวเขา

เลอศิลป์มาพักที่โรงแรมนี้เพราะรษิกาหรือเปล่านะ? มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กันล่ะเนี่ย?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รณภพก็ลังเลอยู่นิดหน่อยก่อนจะเข้าไปหาเลอศิลป์ “คุณเลอศิลป์ คุณต้องการอะไรจากรษิกาหรือเปล่าครับ?” เขาถามเรียบๆ

เลอศิลป์เลิกคิ้วและตอบกลับไปว่า “เมื่อคืนเธอรู้สึกไม่ค่อยดี ผมก็เลยพาเธอกลับมา เช้านี้ผมเลยคิดว่าควรจะมาตรวจดูเธอสักหน่อยครับ”

คำตอบของเขาเป็นการยืนยันข้อสงสัยที่รณภพมี

ถ้าฉันจำไม่ผิด โรงแรมเขาอยู่ใกล้ๆ ร้านอาหารที่เราไปกินกันมาเมื่อคืนนี้ ทำไมเขาถึงมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ได้? คราวนี้เขาจะต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ?