หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 232

ระหว่างนั้น ที่ร้านห้วงอรรณพ รณภพกำลังดื่มอยู่กับรุ่นพี่ของเขาต่อ

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่ารษิกายังไม่กลับมาหลังจากออกไปนานมากแล้ว เขาก็เริ่มเป็นห่วง จึงอ้างกับคนอื่นว่าจะไปห้องน้ำและออกไปโทรหารษิกา

รษิกาหลับไปแล้วหลังจากคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่พักหนึ่ง แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันก็ทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้นมาและใช้เวลาสักพักเพื่อทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอกดรับสายทั้งที่ยังไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา “ฮัลโหล นั่นใครน่ะ?”

รณภพเบิกตากว้างกับคำถามของเธอ “นี่ผมเอง”

เมื่อได้ยินเสียงเขา รษิกาก็ค่อยๆ หลุดจากภวังค์ เธอรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญมากไปแล้ว

“คุณอยู่ไหนน่ะ? ทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะ?” รณภพถามด้วยความกังวล เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ทันใดนั้นเองรษิกาก็นึกออกแล้วว่าเธอควรจะต้องอยู่ที่งานเลี้ยงมื้อค่ำหลังการประชุม

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าจะกลับไปที่ร้านหลังจากเลี้ยงกาแฟเลอศิลป์เสร็จแล้ว เธอจึงออกมาจากงานโดยไม่ได้บอกใครเอาไว้เลย เธอไม่คิดว่าจะถูกพากลับมาที่โรงแรมหลังจากนั้น และเรื่องมื้อค่ำก็ไม่ได้อยู่ในหัวเธออีกเลย

เมื่อนึกออกแล้ว รษิกาก็ขอโทษรณภพ “ขอโทษนะ รณภพ พอดีฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเลยกลับมาก่อน​ ฉันลืมบอกคุณไว้ ยังไงก็ฝากขอโทษพวกเขาแทนฉันหน่อยแล้วกันนะ”

รณภพถอนหายใจโล่งอก “โอเค ผมคิดว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับคุณเสียอีก ดีแล้วที่คุณไม่เป็นไร ในเมื่อคุณไม่ค่อยสบายเท่าไรก็นอนพักเถอะ เดี๋ยวผมจะบอกพวกรุ่นพี่ให้เอง”

หลังจากพูดคุยต่อกับรษิกาอีกครู่หนึ่ง รณภพก็วางสายไป

เมื่อเขากลับมาที่ห้องส่วนตัว ทุกคนก็เบนความสนใจมาที่เขา “คุณหมอรษิกาไปไหนแล้วล่ะ? คุณกลับมาแล้วแต่เธอยังไม่กลับมาเลยนะ”

รณภพรินไวน์ใส่แก้วและยกขึ้นมา “คุณหมอรษิการู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรน่ะครับ เธอเลยกลับไปก่อนและขอให้ผมช่วยขอโทษทุกคนแทนเธอด้วย นี่ครับ ผมขอดื่มให้ทุกคนเพื่อเป็นการขอบคุณที่เข้าใจเราเป็นอย่างดีนะครับ”

เขายกแก้วขึ้นมาจรดปากก่อนจะดื่มเข้าไปรวดเดียวจนหมด

ฉันเป็นคนพาเธอมาที่นี่ แต่ไม่ได้รู้เลยว่าเธอไม่สบาย