หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 231

รถค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าทางเข้าโรงแรมหลังจากผ่านไปไม่นาน ในที่สุดรษิกาก็พูดว่า “ขอบคุณนะคะ ให้ฉันลงตรงนี้แหละ”

จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้เลอศิลป์ก่อนจะลงจากรถไป นาทีที่เท้าเธอแตะพื้น เธอก็เซไปข้างหน้าและเกือบสะดุดล้ม

เหล้าที่เธอดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์มาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ และในรถก็ค่อนข้างอุ่น แม้ว่าจะพยายามตั้งสติมากแค่ไหนก็ตาม เธอก็ยังรู้สึกง่วงนอนอยู่ดี

ดังนั้น ขาเธอจึงอ่อนปวกเปียกไปหมดเมื่อเหยียบลงไปบนพื้น

ขณะกำลังจะล้มหน้าคะมำลงไป เธอก็รู้สึกถึงแขนอันแข็งแรงมาโอบรอบเอวเธอไว้และดึงเธอกลับเข้ามาในรถ

เลอศิลป์ยอมปล่อยแขนออกจากตัวเธอเมื่อเธอนั่งลงที่เบาะและพยุงตัวเองไว้ได้แล้ว

รษิกาใช้เวลาอยู่สองสามวินาทีกว่าจะคิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

ปฏิกิริยาที่ทั้งสองมีต่อกันเมื่อครู่นี้ค่อนข้างใกล้ชิดกันมาก และเธอก็อดไม่ได้ที่จะขอบคุณเขา

“ผมจะเดินไปส่งคุณที่ห้องนะ”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้ตอบอะไร เขาก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินมาข้างๆ เธอ เขาจ้องมองเธอและรอให้เธอลงมาจากรถ

หลังจากลังเลอยู่เป็นระยะเวลาสั้นๆ รษิกาก็ลงมาจากรถด้วยท่าทีระแวดระวัง

จากประสบการณ์เมื่อครู่นี้ เธอจึงระวังอย่างมากในการก้าวลงมาจากรถและเหยียบลงบนพื้น

ขณะที่เลอศิลป์มองเธอเดินไปข้างหน้า เขาก็ดึงมือตัวเองที่ยื่นออกไปกลับคืนมาและเดินตามหลังเธอไป

เมื่อพวกเขามาถึงห้องเธอ รษิกาก็หยุดเดินและมองเขา “ฉันเข้าไปเองได้ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยไว้วันนี้ คุณเลอศิลป์ คราวหน้าฉันจะเลี้ยงกาแฟคุณใหม่นะคะ”

เธอเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างในห้องโดยไม่รอคำตอบของเลอศิลป์เลย

แต่ก่อนที่เธอจะปิดประตูได้ทัน เลอศิลป์ก็เบียดตัวเองเข้ามาในห้องได้แล้ว