หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 242

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ขณะอยู่บนเครื่องบินกลับไปหัสดิน รษิกาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเมื่อได้เห็นชายคนหนึ่งขึ้นเครื่องมาด้วย

เธอคิดว่าเลอศิลป์คงไม่ได้ตั้งใจ เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็ซื้อตั๋วเครื่องบินด้วยความเร่งรีบ

อีกอย่าง ตอนที่เธอซื้อตั๋ว เธอเห็นว่ามีตั๋วเหลือแค่สามที่นั่งเท่านั้น หลังจากรษิกากับรณภพซื้อไปแล้วสองใบ ก็เหลือเพียงที่นั่งเดียวที่ยังว่างอยู่

ดังนั้น เธอจึงไม่รู้เลยว่าเลอศิลป์จะมาซื้อตั๋วใบสุดท้ายโดยบังเอิญ

ร่องรอยแห่งความเสียใจฉายอยู่ในแววตาของรษิกาเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อครู่นี้เธอคิดว่าจะกลับไปคนเดียว เธอจึงซื้อตั๋วของเธอเอาไว้ก่อน ด้วยความที่เธอกับรณภพซื้อตั๋วแยกกัน ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้นั่งด้วยกัน และที่นั่งสุดท้ายที่เหลือนั้นก็อยู่ข้างเธอพอดี

ตอนแรกรษิกาไม่คิดว่าที่นั่งของเลอศิลป์จะอยู่ข้างเธอ ความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนที่นั่งกับคนอื่นจึงไม่ได้ผุดเข้ามาในหัวของเธอเลย

ในตอนนี้เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างเครื่องบิน และชายหนุ่มก็เดินมาตรงที่เธอนั่งอยู่ทำให้ขวางทางเธอจนหนีออกไปไม่ได้ ถ้าเธอยืนขึ้นและขอเปลี่ยนที่นั่ง มันก็จะชัดเจนมากเกินไปว่าเธอจงใจจะหลีกเลี่ยงเขา

ขณะที่เธอลังเลอยู่นั้น ชายคนนั้นก็มานั่งลงข้างๆ เธอแล้ว

รษิกาขมวดคิ้วแน่น เธอหลุดจากภวังค์ความลังเลและตัดสินใจนั่งอยู่ที่เดิมเพราะมันเป็นทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้

ก่อนที่เลอศิลป์จะขึ้นเครื่องมา เขาสงสัยอยู่ว่ารษิกาจะนั่งตรงไหน แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจปนดีใจ ที่เมื่อขึ้นเครื่องมาแล้วเห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่ข้างเขานั่นเอง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เต็มใจจะนั่งข้างเขา เลอศิลป์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและกล่าวว่า “ก็อย่างที่ผมบอกว่าผมซื้อตั๋วกลับแล้วเหมือนกัน แย่จังเลยที่คุณกับคุณรณภพไม่ยอมรอผมสักหน่อยนะ คุณรษิกา”

รษิกาหันหน้าหนีเขาและจ้องมองทิวทัศน์ที่นอกหน้าต่างแทน เธอไม่สนใจเขาเลย

ในเมื่อเธอหนีไม่พ้น เธอก็คิดว่าจะทำตัวกับชายคนนี้เสมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน และบินกลับไปหัสดินโดยไม่ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก