หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 246

รถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านรษิกา

เมื่อนึกถึงเด็กๆ ที่บ้าน รษิกาก็ค่อยๆ ตั้งสติทั้งที่ไม่เต็มใจ เธอยิ้มให้รณภพก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณที่เป็นธุระมาส่งที่บ้านนะ”

เขาพยักหน้าและมองเธอลงจากรถไป จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ช่วยคิดถึงสิ่งที่ผมพูดไปสักหน่อยด้วยล่ะ”

เธออึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะค้อมหัวให้อย่างระแวดระวัง

หลังจากมองดูเขาออกไปแล้ว เธอก็ปรับอารมณ์ตัวเองก่อนจะหันหลังไปเปิดประตูบ้าน

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากห้องนั่งเล่น พวกเด็กๆ กำลังเล่นกันอยู่กับเมธินี

เมื่อได้ยินเสียงพวกเขา รษิกาก็รู้สึกดีขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ รอยยิ้มบนใบหน้าเธอกว้างขึ้นเรื่อยๆ

“แม่ครับ!”

อชิเห็นเธอก่อน เขาจึงผละจากการเล่นแล้ววิ่งมากอดขาแม่ในทันที

เบนนี่ยังคงเล่นกับเมธินีอยู่ พวกเขาชะงักไปก่อนจะวิ่งมาหาหลังจากได้ยินเสียงอุทานด้วยความตื่นเต้นของอชิ

เด็กๆ เกาะอยู่ที่ขาของเธอ คนหนึ่งอยู่ข้างซ้าย อีกคนก็เกาะขาขวา รษิกาหัวเราะและลูบหลังพวกเขา “เป็นเด็กดีกันหรือเปล่าคะ?”

อชิกับเบนนี่พยักหน้าหงึกๆ และพูดออกมาว่า “เราเป็นเด็กดีมากๆ เลยล่ะครับ!”

เมธินียิ้มเยาะก่อนจะเย้าแหย่ว่า “พวกเธอสร้างแต่เรื่องวุ่นวาย! แถมเมื่อกี้นี้ยังมาตะโกนจะเอาโทรศัพท์จากฉันอีกต่างหาก”

พวกเขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ก็แม่ยังไม่กลับบ้าน พวกเราเลยอยากจะโทรหาแม่นี่ครับ!”

เมธินีทำหน้าล้อเลียนพวกเขา

ตอนที่พวกเขาขอโทรศัพท์จากเธอเมื่อครู่นี้ เธอรู้ว่าพวกเขาอยากได้อะไร แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็ได้ยินเสียงจากข้างนอกบ้านและรู้ว่ารษิกากลับมาแล้ว เธอเลยอยากจะล้อพวกเขาเล่นจึงแกล้งเด็กๆ เช่นนั้น

หัวใจของรษิกาแทบจะละลายเมื่อมองดูพวกเขาเถียงกัน “แม่ไปแค่คืนเดียว พวกหนูก็คิดถึงแม่มากเลยเหรอเนี่ย?”