หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 251

ไม่นานนัก สุดสัปดาห์ก็มาถึง

รษิกาพาเด็กๆ ไปที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่

นี่เป็นครั้งแรกที่อชิกับเบนนี่จะได้เข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มแบบนี้ เด็กๆ จับมือรษิกาเอาไว้และไม่อาจระงับความสงสัยใคร่รู้เอาไว้ในใจได้ขณะที่มองไปรอบๆ อย่างกระตือรือร้น

เด็กหลายคนเดินเข้ามาทักทายอชิและเบนนี่กันทีละคน และสองพี่น้องก็ตอบกลับไปอย่างใจดี

และตอนนั้นเองที่รษิกาได้เห็นว่าอชิกับเบนนี่เป็นที่ชื่นชอบมากแค่ไหนในโรงเรียนแห่งนี้

“คุณรษิกา!”

ทันใดนั้น เสียงเด็กน้อยก็ดังลอยมาเข้าหูเธอ

รษิกาไม่ได้เจอไอรดามานานแล้ว เธอจึงคิดถึงเด็กหญิงตัวน้อยเป็นอันมาก เมื่อได้ยินเสียงเด็กหญิง รษิกาก็ยิ้มออกมาทันทีและหันมาจะกอดไอรดา

แต่เมื่อเธอหันมา รษิกาก็เจอกับสายตาของเลอศิลป์แทน เธอเกร็งมากจนรอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไป และทำแค่เพียงยกมือขึ้นมาลูบหัวไอรดาเท่านั้น “สวัสดีจ้ะ ไอวี่”

จากนั้น เธอก็เงยหน้ามามองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเฉยเมย “สวัสดีค่ะ คุณเลอศิลป์”

ขณะที่พวกเขาต้องมาร่วมกิจกรรมนอกสถานที่ เลอศิลป์จึงแต่งกายด้วยชุดลำลอง เสื้อกันลมน้ำหนักเบาสีเข้มที่ห่อหุ้มร่างกายของเขาขับเน้นรูปร่างที่สูงใหญ่และกว้างของเขา เส้นผมของเขาปรกลงมาอย่างสบายๆ บนหน้าผาก ทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัย

แววตาเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของรษิกา นาทีต่อมาเขาก็ยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มใจเช่นกัน “ผมนึกว่าวันนี้คุณจะไม่มาเสียอีกนะ คุณรษิกา”

รษิกาตกตะลึงกับคำพูดของเขา

เธอเข้าใจได้เลยว่าเขากำลังบอกใบ้เป็นนัยๆ ว่าเขารู้ถึงการที่เธอพยายามหลบหน้าเขาในช่วงนี้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอก็อดประชดในใจไม่ได้

เขาไม่รู้เลยเหรอว่าทำไมฉันต้องหลบหน้า? แล้วมีสิทธิ์อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ฉันเรื่องนี้ด้วย?