หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 254

เลอศิลป์เพิ่งนั่งลงกับไอรดา เมื่อเขารู้สึกได้ว่าเธอบิดตัวไปมาในอ้อมแขนเขา เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

ระหว่างนั้น ไอรดาก็จ้องมองรษิกาตาเขม็ง

คุณรษิกาไม่ได้อุ้มฉันมานานแล้ว ฉันอยากให้เธออุ้มฉันบ้าง อีกอย่าง พ่อก็อุ้มแล้วไม่สบายตัวเลย

รษิกาคิดว่าจะไม่สนใจเลอศิลป์กับไอรดา แต่เด็กหญิงก็จ้องเธออย่างตั้งอกตั้งใจ เธอจึงไม่มีทางเลือกเลยต้องหันมามองไอรดา

“คุณรษิกา” ไอรดาเอื้อมมือไปหารษิกาด้วยความอยากให้รษิกาอุ้มเธอไว้

เมื่อเห็นว่ารษิกาก็กำลังลำบากเพราะอชิอยู่แล้ว เลอศิลป์จึงกอดไอรดาเอาไว้แน่น “อย่าสร้างเรื่องเลยลูก ไอวี่”

ไอรดายิ่งรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ยิ่งดิ้นไปมามากกว่าเดิม “หนูอยากให้คุณรษิกาอุ้มหนู!”

ในตอนนั้นเอง คนสองสามคนก็สังเกตเห็นว่าไอรดากำลังอารมณ์ไม่ดี

ด้วยความที่ไม่อยากให้เป็นจุดสนใจไปมากกว่าเดิม รษิกาก็พยักหน้าให้เลอศิลป์ “ส่งเธอมาให้ฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันอุ้มเธอเอง”

จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปหาไอรดา

เด็กหญิงตัวน้อยเอนตัวเข้าไปหาอ้อมกอดของรษิกาแทบจะในทันที

หลังจากรับตัวไอรดามาแล้ว คราวนี้รษิกาจึงต้องอุ้มเด็กสองคนมานั่งบนตัก ดังนั้นที่นั่งของเธอจึงดูแคบไปถนัดตา

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ให้ผมอุ้มอชิไว้แทนนะ”

รษิกาผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของอชิกับเลอศิลป์ เธอก็รู้สึกขัดแย้งในใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังสังเกตเห็นด้วยว่าลูกชายไม่ค่อยพอใจเลอศิลป์ และไม่คิดว่าอชิจะเห็นด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออชิช่างแสนเย็นชาและไม่แยแสเลย

แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเด็กชายในอ้อมแขนเธอยื่นมือของเขาออกไปหาเลอศิลป์

ท่าทีของรษิกาและเลอศิลป์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วทันทีเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของอชิ