หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 257

รษิกาคิดว่าจะไปทันทีหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ แต่เด็กทั้งสามก็ตัวแข็งทื่อทันทีที่ก้าวออกจากร้านอาหาร พวกเขาตกตะลึงไปกับทิวทัศน์ด้านนอก

เธอมองตามสายตาของเด็กๆ ไป

ร้านอาหารตั้งอยู่ในสวนพฤกษศาสตร์บนยอดเขา มันจึงมีสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมารายล้อมอยู่ไม่มากนัก

ดังนั้น แหล่งกำเนิดแสงหลักจึงมาจากพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ส่องผ่านร่มเงาของต้นไม้ดูนุ่มนวลและพร่ามัว ทำให้พืชพรรณในสวนพฤกษศาสตร์เปล่งประกายงดงาม

ผู้ใหญ่หลายคนเดินเล่นในสวนสวยๆ กับพวกลูกๆ

เบนนี่ดึงมือรษิกาและอ้อนวอนว่า “ไปเดินเล่นในสวนกันเถอะครับแม่!”

รษิกาแทบจะไม่มีโอกาสได้เดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจบ้างเลย ทิวทัศน์นั้นสวยงามเกินต้านทาน เธอพูดกับเลอศิลป์ไปว่า “ฉันจะพาเด็กๆ ไปเดินเล่นในสวน คุณพาไอวี่กลับไปก่อนดีไหมคะ? คุณเลอศิลป์”

หลังจากนั้นเธอก็พยายามปล่อยมือไอรดาให้เธอตามเลอศิลป์กลับไปก่อน

อนิจจา เด็กหญิงไม่ยอมปล่อยมือรษิกาไป

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นเลยต้องพาเธอไปเดินเล่นด้วยกัน

พวกเขาเดินไปที่พื้นที่รกร้างของสวน เบนนี่รู้สึกตื่นเต้นขณะที่เขาสำรวจต้นไม้สูงรอบๆ ตัวเขาและเสนอว่า “แม่ครับ มาเล่นซ่อนหากันเถอะ!”

รษิกายิ้มและเห็นด้วย “ก็ได้ แต่อย่าวิ่งไปไหนไกลเกินไปนะคะ มันไม่ปลอดภัย”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างว่าง่าย

รษิกาคิดว่าจะเป็นคนหาเด็กแฝดและให้ไอรดาเป็นคนหาด้วย แต่เด็กหญิงดูเหมือนว่าจะอยากเป็นคนซ่อนมากกว่า

ไม่มีใครเคยเล่นซ่อนหากับไอรดามาก่อน สายตาของเธอจึงเต็มไปด้วยความคาดหวังเมื่อได้ยินเด็กชายเสนอให้เล่นซ่อนหากัน