หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 261

เสียงโทรศัพท์ของเลอศิลป์ดังขึ้นทำลายความเงียบงันในห้อง

รษิกาชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์โดยสัญชาตญาณเมื่อหน้าจอสว่างขึ้น จากนั้นเธอรีบละสายตาจากหน้าจอทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เลอศิลป์จะหันกลับไปรับ

เมื่อเห็นว่าใครโทรมา เลอศิลป์เหลือบมองรษิกาทันทีก่อนที่จะเดินไปรับสายข้างหน้าต่าง “ว่าไง?”

“ฉันได้ยินมาว่าที่โรงเรียนของไอวี่จัดงานปลูกต้นไม้ คุณได้ไปร่วมกิจกรรมกับเธอหรือเปล่า?” เสียงอัญชสาดังมาจากปลายสาย

“ไป” เลอศิลป์ตอบอย่างเย็นชา

อัญชสาถามด้วยสีหน้าเศร้าว่า “ไอวี่ไม่ชอบสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านไม่ใช่เหรอ? เธอไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้เลย แล้วทำไมเธอถึงไปงานนี้ล่ะ?”

“ไอวี่อยากไป ผมก็เลยพาไป” เลอศิลป์ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง

จริงๆ แล้วเขาไม่ต้องการจะอธิบายว่าทำไมไอรดาจึงอยากเข้าร่วมกิจกรรม

อัญชสากำหมัดแน่นระงับความเดือดดาลพลางพูดกดดัน “ทำไมคุณไม่ชวนฉันไปด้วย? ไอวี่เป็นเด็กผู้หญิง คุณไม่สะดวกดูแลเธอหรอก ฉันช่วยดูแลเธอได้ถ้าฉันไปด้วย!”

เลอศิลป์มองรษิกาที่กำลังเล่นกับไอรดาอยู่ ก่อนที่จะตะคอกกลับใส่อัญชสาอย่างสุดแสนจะทน “ทำไมผมต้องชวนคุณไปด้วย? ทางโรงเรียนให้พ่อแม่เข้าร่วมกิจกรรมกับลูกๆ คุณเป็นใครถึงจะต้องมางานนี้?”

อัญชสาเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับด้วยความเสียหน้า “ทุก… ทุกคนรู้ว่าเรากำลังจะแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ? แถมฉันยังดูแลไอวี่มาตลอดหลายปี…”

อัญชสาคงจะบอกว่าเดี๋ยวเธอก็กลายเป็นแม่ของไอวี่ไม่เร็วก็ช้า และเพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน ดังนั้นคงไม่มีใครว่าอะไรหากเธอมาร่วมงานในฐานะผู้ปกครองของไอวี่