หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 266

รษิกาไม่ต้องการตกเป็นจุดสนใจ เธอจึงพูดขัดจังหวะขึ้นมาอย่างเย็นชา “ในเมื่อคุณอัญชสามาแล้ว และต้นไม้ของไอวี่ก็ปลูกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันว่าคุณพาไอวี่กลับไปพร้อมคุณอัญชสาเถอะค่ะคุณเลอศิลป์”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาจึงลุกขึ้นและมองหน้าเลอศิลป์ด้วยรอยยิ้ม

ที่อัญชสามาที่นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เลอศิลป์และรษิกาได้ใช้เวลาร่วมกัน การที่ได้ยินรษิกาเสนอมาแบบนี้ด้วยตัวเอง ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้อัญชสามีความสุขไปกว่านี้แล้ว

สายตาของเลอศิลป์เริ่มเคร่งขรึมเมื่อเขาได้ยินรษิกาพูดเช่นนั้น เขาขมวดคิ้วจ้องมองเธอและพูดว่า “คุณรษิกา คุณช่วยผมกับไอวี่ปลูกต้นไม้อยู่นี่ ผมปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ แถมยังเหลือที่ยังไม่ได้ปลูกอีกหนึ่งต้น มาช่วยกันปลูกเถอะ”

รษิกาขมวดคิ้ว ก่อนที่เธอจะทันได้อ้าปากปฏิเสธ ไอรดาก็พูดอ้อนขึ้นมาว่า “คุณรษิกา…”

สิ่งนั้นทำให้รษิกาใจอ่อนลงทันที เธอหันกลับมาและเห็นใบหน้าที่ไม่สู้ดีนักของไอรดา

เห็นได้ชัดว่าไอรดาเจ็บปวดแค่ไหนกับสิ่งที่อัญชสาทำกับเธอก่อนหน้านี้ ความกลัวที่เธอมีต่ออัญชสานั้นไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะอยู่กับไอวี่ แต่เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันด้วยซ้ำ ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้ฉันอยากปกป้องเธอแค่ไหนก็ตาม

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็ลดสายตาลงและยอมตกลงแต่โดยดี “คุณเลอศิลป์ ในเมื่อคุณพูดมาขนาดนี้ ฉันเกรงว่าคงจะต้องรบกวนคุณแล้วล่ะค่ะ”

ท่าทางของเลอศิลป์ผ่อนคลายด้วยความสบายใจ ก่อนที่เขาจะหยิบพลั่วมากลบดินต่อไป

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็มีอารมณ์ดีขึ้นเมื่อรู้ว่ารษิกาจะไม่ทิ้งเธอไป เธอยิ้มและช่วยกันกลบดินกับเด็กชายทั้งสองคน

กลายเป็นว่าอัญชสาถูกทุกคนเมินเฉยใส่ทันที

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อัญชสาก็รวบรวมความกล้าและตัดสินใจที่จะพาเลอศิลป์ออกไปจากรษิกา เธอถามเขาว่า “เลอศิลป์ คุณน่าจะเหนื่อยมากแล้วนะ ทำไมคุณไม่หยุดและกลับไปพักผ่อนล่ะคะ?”

ทว่าเลอศิลป์หาได้สนใจเธอไม่ เขายังคงก้มหน้าก้มตาทำต่อราวกับว่าเสียงของอัญชสาเป็นเสียงนกเสียงกา